Ach, die moderne tijd
'De moderne tijd,' zuchtte jonkheer Engelbert van Greppel tot Slooten, 'ik kan er niets mee.'
'Zoals u zegt,' de oude butler bleef zoals altijd stoïcijns onder de welbekende klachten van zijn heer, 'maar het kan heel nuttig zijn, naar men zegt.'
'Nou ja, je regelt het maar. Ik loop even de tuin in.' De jonkheer voegde de daad bij het woord en liep even later naar zijn vertrouwde privé-domein, tussen de appelbomen en de rododendron. Hoewel er een oude hangmat tussen de bomen was bevestigd gaf de jonkheer tegenwoordig de voorkeur aan het bankje dat in een schaduwrijk plekje was geplaatst. Het uitzicht op het heuvellandschap was vanaf dit plekje oogstrelend, sommige heuveltoppen rezen als minibergjes boven de andere uit.
Het viel hem allemaal niet mee. Vroeger, toen hij nog jong was, had hij aan het hoofd gestaan van een van de grootste beschuitfabrieken van het land. Spijkerhard, maar rechtvaardig, had hij aan zijn imperium gewerkt. Nu zwaaide zijn zoon Adelbert daar de scepter. Hij miste het wel. Soms. Wat hij in ieder geval niet miste waren de ellenlange vergaderingen die in de moderne tijd blijkbaar noodzakelijk waren. In zijn jonge jaren had hij dat nooit nodig gehad. Zijn wil was wet, zo simpel was het.
