Nog meer moderne sprookjes? Probeer ook deze eens:
HPJ Goossens vroeg zich af of sprookjes moderner konden. Een poging...
De grote boze wolf en de zeven preitjes
Er was eens een hele boze wolf, die Peter heette. Samen met zijn vader Sergej woonde hij in een ver en onherbergzaam land. Peter was dol op arme schapen en malse kippetjes en overal waar hij er eentje kon pakken genoot hij met volle teugen van het malse, jonge vlees. Heel gezond was dat natuurlijk allemaal niet. Op een kwade dag had hij zich juist tegoed gedaan aan een bijzonder smakelijk hapje toen hij het zwart voor zijn ogen kreeg en flauwviel. Toen hij weer bijkwam lag hij in het ziekenhuis. De dokter stond aan de rand van zijn bed. ‘Beste Peter de wolf’, begon hij, ‘je cholesterol is veel te hoog, je bent te dik. Je eet ook veel te vet. Je moet op dieet.’ Nou, dat vond de wolf natuurlijk helemaal niet leuk, maar wat moet dat moet.
Met zijn biebkaart ging hij naar de bibliotheek en haalde boeken over diëten en gezond eten. Op internet las hij berichten van Yoors Foodblogger en ook nog andere interessante artikelen over gezonde voeding. Er ging een wereld voor hem open. Voortaan zou hij alleen nog maar fruit en groente eten en hooguit een visje, omdat dit veel onverzadige vetzuren bevat met omega-3 en allerlei noodzakelijke vitaminen en mineralen.
Toen zijn vader Sergej dat allemaal hoorde werd deze erg boos. ‘De maat is vol, je hebt teveel noten op je zang! Je bent een schande voor de boze wolven!’ Hij nam hem zijn sleutel af en wees hem de deur.
Peter vertrok in mineur, en na lange omzwervingen kwam hij bij een leuk dorpje, aan de voet van een heuvel. Op de heuvel, tegen het donkere bos, was nog een huisje leeg en daar ging Peter de wolf in wonen. Vanuit zijn huis keek hij uit op een huisje aan de voet van de heuvel. In dat huisje woonden drie biggetjes. Grootste biggetje, Dikste biggetje en Kleinste biggetje. Ze woonden in een huis met een flinke muur om de tuin. Voor een wolf die pas op dieet was gegaan allemaal niet gemakkelijk, dat begrijp je. De wolf besloot daarom toch op onderzoek uit te gaan. Juist toen hij bij het huisje van de biggetjes kwam ging het tuinpoortje open. Dikste biggetje stond in de tuin te werken. De wolf bleef verbijsterd aan de grond genageld staan. Wat zag hij daar? Een moestuin met heerlijke groenten. Met wel zeven preitjes op een rijtje. Die moest hij hebben!
Die nacht sloop hij naar de muur en blies en pufte wat hij kon om de muur omver te blazen, precies zoals hij het van zijn vader had geleerd. Maar de muur was stevig en goed gebouwd en gaf geen krimp. Uitgeput en teleurgesteld ging de wolf huiswaarts. En zónder de zeven preitjes.
De volgende nacht probeerde hij het opnieuw, dit keer met valse sleutels. Maar helaas, het tuinslot was niet te kraken. En ook nu ging de wolf teleurgesteld naar huis. En alweer zonder de zeven preitjes.
Toen het opnieuw nacht was geworden sloop hij voor de derde keer naar de muren van het biggetjes-tuintje. Dit keer had hij een grote ladder meegenomen. Hij zette de ladder tegen de muur en klom omhoog. Het was donker aan de andere kant. Voorzichtig liet hij zich aan de andere kant naar beneden zakken. Helaas, hij kwam precies terecht in een grote kruisbessenstruik. De doorns prikten hard en hij schreeuwde van pijn.
De drie biggetjes werden wakker en kwamen met een grote hooivork op hem af.
‘O lieve biggetjes’, smeekte en huilde de wolf, ‘doe me geen pijn. Ik zal het nooit meer doen!’
En toen vertelde hij dat hij alleen maar de zeven preitjes had willen stelen. De biggetjes keken elkaar aan en spraken toen tot de wolf: ‘Maar waarom bel je niet gewoon even aan om ze te vragen?’
Dáár had de wolf nog nooit aan gedacht. Aanbellen? Kon dat ook?
En omdat de biggetjes uiteraard lid waren van de Partij van de Dieren konden ze het niet over hun hart verkrijgen om de wolf pijn te doen. In plaats daarvan werd de wolf uitgenodigd om de volgende dag lekkere preisoep te komen eten, gemaakt van de zeven preitjes, als hij beloofde om nooit meer te stelen. En toen mocht de wolf vertrekken, door het poortje deze keer.
De volgende dag kwam de wolf terug en ze aten samen nog lang en gelukkig.
(c) 2017 Hans van Gemert
Vind je dit een leuk #verhaal ? Laat het me weten in een reactie. Delen van dit #sprookje op jouw (Facebook)pagina wordt óók zeer gewaardeerd!
