Ik werd wakker van het geluid van een dichtslaande autodeur. Want hoewel het bingoparadijs waar de buurvrouw zich elke week laaft aan de verlokkingen van balletjes, getallen en bingokaarten slechts op een vijfhonderd meter afstand lag, ze piekerde er niet over om dat hele eind te lopen. Voor mij was het geluid een seintje en vanuit mijn slaapkamerraam gluurde ik door het raam. Ze had haar auto, zoals gebruikelijk, vlak bij het 'verboden te voetballen'-verkeersbord geplaatst. Het was haar manier om te laten zien wie hier eigenlijk de baas was.

Aandachtig keek ik toe om haar reactie op de gerepareerde lantaarn te zien. Standaard heb ik, het hoort bij de moderne tijd, een telefoon met camera in de hand om haar dankbare gezichtsuitdrukking bij deze verrassing vast te leggen. Het zou een leuke post op Yoors of Facebook kunnen zijn, of een leuke pin op Pinterest.

Ze zag het niet meteen. Tenminste, ze zag de lantaarn niet meteen. Haar eerste blik werd getrokken naar de struik ernaast, waar ik inderdaad de drie hoofdtakken van had gebruikt om het onderstel van dat lampje te repareren. Het was donker, maar toch kon ik haar duidelijk zien verbleken en de reutelende kreet was zelfs door het gesloten venster hoorbaar. Met een verwilderde blik in de ogen spiedde ze rond en ik dook snel van het raam weg, diep onder mijn deken zelfs, om aan die spiedende blikken te ontkomen. Pas dertig seconden later durfde ik weer te kijken.

Ze stond er nog steeds. Met enkele stevige rukken was ze bezig met het vernielen van mijn reparatie. Pas toen ze de waslijn en de stokken had verwijderd zag ze waarom dat er allemaal eromheen zat, en de verbale ondersteuning van deze ontdekking was beslist niet voor tere kinderzieltjes geschikt.

Met grote stappen liep ze met het lantaarntje op de afvalemmer af. Als ik had geweten dat het ondankbare mens hem toch ging weggooien had ik een hoop plakband kunnen besparen!

Afbeelding: Pixabay

Dit steekwoordenverhaal past in de schrijfuitdaging van december 2018, waarover je hieronder alles kunt lezen: