Let op: dit is fictie!
Macht. Uiteindelijk draait daar alles om. Macht om te bepalen wat je hoort en zien, wat er gebeurt, uiteindelijk zelfs macht om te bepalen wie zal leven – en wie niet. Macht. Om mee te spelen, om te buigen, om te breken.
Wie ik ben? Daar geef ik je uiteraard geen antwoord op. Mijn naam houd ik verborgen. Het liefst ben ik onzichtbaar. Dat is belangrijk, onzichtbaarheid is het beste wapen om zichtbaar te worden op die momenten die ertoe doen. En dus kies ik een naam op het moment dat ik er een nodig heb. Namen als ‘Kameraad’, ‘Bondgenoot’, ‘Broeder’ of 'Vriend' spreken tot de verbeelding. Ze zijn tijdelijk, maar doeltreffend. Als een jas die je uit kunt doen, weg kunt gooien, zo kan ik mijn tijdelijke naam vervangen. Je zult ook nooit een foto van mij tegenkomen. Ikzelf ben van mij. Het geeft me een veiliger gevoel. Dat werkt het beste.
Ik houd er wel van om uit te dagen. Een beetje te provoceren. De jeugd vindt dat mooi. Een beetje aanschoppen tegen het gezag, tegen al die lui die denken dat ze het voor het zeggen hebben, die hun leventje zo mooi uitgestippeld hebben. Zelfingenomen, dat zijn de meeste mensen. Respectloos. Ze begrijpen niet waar het om gaat. Ik wel. Ik denk erover na. De jeugd vindt dat prachtig, ze herkennen dat in hun streven onafhankelijk te zijn, ze willen eigen keuzes maken. Ze zitten nog vol idealen, willen ergens voor staan. En ze zijn bereid om ver te gaan. Heel ver. Ze hebben alleen wat duwtjes nodig, hier en daar. Mentaal een beetje kneden, dat kan ik wel. Dat is mijn taak. Wat dat betreft is het internet ideaal, het is mijn speeltuin, hier kan ik me uitleven.
Ik had een tijdje terug weer iemand gevonden op de chat. Naïef en vol idealen, een perfecte mix. Ik koos een passende naam, ‘Vriend’. We hadden het over de mensen, over dingen waar we in geloven. Wat er gedaan moet worden. Over heroïsche daden en zelfopoffering. Over grote veranderingen, hoe we de wereld beter zouden maken. Dat soort dingen. En we werden het eens. We spraken een dag af, een tijd. Ik wees hem waar hij kon kopen wat er nodig was. Gespreid en verspreid, onopvallend. Het is zo simpel. Ik zei tegen hem: ‘Je brengt alles in gereedheid. Het draadje steek je in de koptelefoonaansluiting van je telefoon, de andere kant in het blok dat om je middel zit. Zorg dat het goed vast zit. Dan ga je op tijd naar buiten, naar de markt. Je kijkt op de klok. Het is exact acht uur en precies op dat moment hoor je het belsignaal van je telefoon. Je neemt op. Kun je dit onthouden?’
‘Ja, ik kijk op de klok, om acht precies uur bel je me op. En dan neem ik op. En wat doe ik dan?’
‘Dat is genoeg. Geloof me, als je alles goed hebt gedaan is dat meer dan genoeg. Ik doe de rest.’
(c) 2018 Hans van Gemert
Eigen foto
Dit #verhaal past in de schrijfuitdaging van april 2018. Lees er hier meer over:
