Gaat het doosje open?

Tot mijn verbazing geeft het dekseltje nu zonder problemen mee. Net als ik het volledig wil openen hoor ik Jacco uit zijn auto stappen. Of eigenlijk hoor ik zijn tot mislukken gedoemde pogingen om een acceptabel melodietje te fluiten. We hebben hem er wel eens subtiel op proberen te wijzen dat in zijn gefluit weinig melodie of muziek te herkennen valt, maar dat mag voor hem de pret niet drukken. Wat hij aan muzikaliteit mist maakt hij meer dan goed met een overdosis nieuwsgierigheid. Geen kans om op mijn gemak en ongestoord de inhoud van het kistje te onderzoeken. Snel kijk ik om me heen. De keet waar we onze plannen en de koffie bestuderen biedt geen kansen, dus ik grijp naar mijn tas en schuif het doosje er rap in.

'Ha die Sjors' klinkt het tussen enkele uitermate valse fluittonen door, 'wat doe je daar?'

Ik ben er bijna zeker van dat hij het doosje niet heeft kunnen zien en ik zet de tas op de grond.

'Niks,' antwoord ik en ik wijs naar de kan, 'er staat koffie.’

'Mooi, goed werk!’ Hij grijpt de kan en een van de bekers, maar ik zie hoe hij een snelle blik op mijn tas werpt. Het maakt me wat onrustig. Na Jacco komen nu ook de andere jongens binnen. De koffie, maar ook het karwei roept en ik vrees dat ik gedurende de dag weinig kans zal krijgen een nader onderzoek naar het doosje in te stellen.

Dat voorgevoel komt uit. We zijn de hele dag druk bezig met het verwijderen van de nog herbruikbare materialen. Denk aan kozijnen, deuren, vloerdelen en dat soort dingen. De antieke trapleuning is ook zo'n item dat bij bepaalde kopers nog erg in trek is. Als het belangrijkste allemaal uit het huis is verwijderd is het een zaak voor de grote machines die hapklare brokken uit het huis happen en in de vrachtwagens deponeren. Het is een flinke klus, die ook niet in één dag volledig geklaard zal zijn. Geen probleem, morgen is er nog een dag.

Elke keer als we pauze hebben, of als er een werktekening of instructie geraadpleegd moet worden kom ik in de keet. Mijn tas, waarin het geheimzinnige doosje is gestopt, roept me als het ware uitnodigend toe 'Kijk, kijk nu!'. Omdat elk moment een van de collega's ook binnen kan lopen weet ik die roepende inwendige stem te negeren. Met moeite. Ik zie ook Jacco regelmatig kijken. Eerst naar mij, dan naar de tas en dan weer naar mij. Hij moet deze ochtend toch iets hebben opgemerkt, dat kan haast niet anders. Een enkele keer stond hij opvallend dicht bij de tas, en ging snel met een rode kop aan de kant. Nee, veel vertrouwen heb ik niet in hem.

De dag duurt langer dan ooit, maar uiteindelijk  is het toch tijd om er de pannen op te gooien. Figuurlijk dan, want in werkelijkheid is er van de dakpannen niet veel meer over. De een na de andere collega vertrekt met een 'Tot morgen.' Jacco is de laatste, ik zie de nieuwsgierigheid uit zijn ogen stralen en hoe hij zich inhoudt iets te vragen. Maar ik houd vol. Aangezien ik als opzichter verantwoordelijk ben voor het openen en sluiten is het niet meer dan logisch dat ik de laatste ben. Als Jacco al fluitend vertrekt wacht ik net zo lang tot zijn auto wegrijdt.

Nu is het tijd, langer wachten verdraag ik niet. Ik open mijn tas. Het doosje zit er nog steeds veilig in en met gezonde spanning haal ik het nu tevoorschijn.

(c)2018 Hans van Gemert

Afbeelding: Pixabay