Het heeft wekenlang geduurd. Het begon met toevallige ontmoetingen. In de winkel, op het moment dat ik mijn werkplek verliet en daarna zelfs gewoon bij mij in de straat. Het ging van een knikje tot een praatje. Toen de uitwisseling van telefoonnummers, en daarna de app-jes, de telefoontjes. Vond ik hem aardig? Kun je dat ooit echt zo snel van iemand zeggen? Laten we zeggen dat ik hem niet onaardig vond, daar kon ik nog alle kanten mee op.
Toen sprak hij me aan. Of ik een afspraakje met hem wilde, op een vrijdagavond. Ik aarzelde. Een toevallige ontmoeting, een gesprekje in de winkel of een appje is nog iets heel anders dan een afspraakje. Mannen willen volgens mijn moeder meestal méér dan een hapje en een drankje, en dat maakte me erg onzeker. Want, wil ik dat ook? En gezien mijn nogal beperkte ervaring op dit terrein, hoe moest ik me gedragen? Maar hij drong aan en dat bleef hij doen. Aarzelend ging ik akkoord.
Het leek wel of ik hem de volgende dagen steeds vaker tegenkwam en ook het aantal app-jes nam duidelijk toe. Al die aandacht maakte me onbehaaglijk en mijn twijfels namen toe.
En nu is het vrijdagavond. Vandaag hebben we afgesproken. Om zeven uur bij de kerk, een gemakkelijk herkenningspunt. In het besef dat hij ruim op tijd zou zijn ben ik dat ook. Tenminste, al om half zeven zit ik in het cafeetje dat op zo’n honderd meter afstand van de kerk een goed uitzicht biedt. Ik zie hem komen, tien voor zeven al.
Het is nog vroeg, zeg ik tegen mezelf, laat ik nog maar even wachten. Dat doe ik en ik bestel nog een wijntje. Het wordt zeven uur, tien over zeven. Ik kan mezelf er niet toe zetten om naar buiten te gaan. Nog niet. Ik zie hem ongeduldig op en neer lopen en op het schermpje van zijn telefoon kijken. Mijn telefoon gaat over, ik zie zijn naam in het scherm verschijnen. Mijn vingers zweven al boven de knop om op te nemen, maar ik trek ze terug. Wat zal hij zeggen? Is hij boos, teleurgesteld?
Het is inmiddels bijna acht uur. Nu ik zo lang heb geaarzeld durf ik niet meer. Maar ik kan hier toch moeilijk de hele avond blijven zitten, in de hoop dat hij eindelijk vanzelf verdwijnt.
Ik pak mijn telefoon, zucht eens diep en doe wat ik al zo lang heb uitgesteld. Ondertussen kijk ik naar buiten.
Hij kijkt naar de klok. Het is exact acht uur en precies op dat moment hoort hij het belsignaal van zijn telefoon. Hij neemt op.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
