Het telefoontje, eindelijk
Het heeft wekenlang geduurd. Het begon met toevallige ontmoetingen. In de winkel, op het moment dat ik mijn werkplek verliet en daarna zelfs gewoon bij mij in de straat. Het ging van een knikje tot een praatje. Toen de uitwisseling van telefoonnummers, en daarna de app-jes, de telefoontjes. Vond ik hem aardig? Kun je dat ooit echt zo snel van iemand zeggen? Laten we zeggen dat ik hem niet onaardig vond, daar kon ik nog alle kanten mee op.
Toen sprak hij me aan. Of ik een afspraakje met hem wilde, op een vrijdagavond. Ik aarzelde. Een toevallige ontmoeting, een gesprekje in de winkel of een appje is nog iets heel anders dan een afspraakje. Mannen willen volgens mijn moeder meestal méér dan een hapje en een drankje, en dat maakte me erg onzeker. Want, wil ik dat ook? En gezien mijn nogal beperkte ervaring op dit terrein, hoe moest ik me gedragen? Maar hij drong aan en dat bleef hij doen. Aarzelend ging ik akkoord.
