De teleurstelling is groot: de envelop is helemaal leeg. Tot overmaat van ramp hoort tante Coby ineens gegrinnik. Als ze in de richting van het geluid kijkt ziet ze oom Frits met een vette, feestelijke grijns op de drempel staan. 'Dat dácht ik wel!'
In zijn hand heeft hij een kaart, die hij plagend heen en weer zwaait. 'Zocht je iets?'
Ai, tante is betrapt, ze voelt hoe een rode schuldbekentenis warm over haar gezicht kruipt. 'Ja, doe dan ook niet de hele dag zo geheimzinnig!' probeert ze nog.
'Ik had toch gezegd: "Wacht maar af"?'
Tante zwijgt, want dat is inderdaad wat oom had gezegd.
'Zal ik het dan maar zeggen?'
Tante knikt een nauwelijks zichtbaar knikje.
'Is mijn jasje al schoon?'
Tante schudt het hoofd. 'Bijna.'
'Ik wacht in de eetkamer dan wel even tot je klaar bent.'
Tante gaat met dubbele snelheid aan de slag, de nieuwsgierigheid is zo groot dat ze zonder problemen over de vernedering en de schaamte heenstapt. Even later zit ze tegenover oom Frits, de bewuste kaart ligt naast zijn bord.
'Het is een uitnodiging van Hans.'
'Van Hans?'
'Ja. Of we vanavond bij hem het oude jaar uit en het nieuwe jaar in willen luiden.'
Er begint tante nu het een en ander te dagen. Had ze nou de afgelopen dagen die stukjes van Hans maar gelezen, dan had ze dit wel eerder begrepen! Maar een feestelijk idee vindt ze het wel. 'Leuk, ik ga wel mee!'
Op het eind van de dag en het eind van het jaar heffen ze het glas.
'Voor iedereen: laten we van 2020 een mooi en hoopvol nieuw jaar maken, waarin we onze dromen kunnen waarmaken!'
(c)2019 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Deze dubbele episode uit het leven van oom Frits en tante Coby past twee keer in de 140-woorden-uitdaging van FrutselenindeMarge:
