In de uitdaging van Mygirlylife gaat het erom dat je een aangereikt woord drie maal in een verhaal van minimaal 200 woorden moet verwerken. Aan de lezers dan de vraag 'Om welk woord ging het?'
Meester Cornellissen was vriendelijke man. Hij trapte nog regelmatig een balletje mee. Dat was wel lachen, zijn buikje maakte te vlotte bewegingen wel wat lastiger. Hij was in het team waarin hij meespeelde absoluut geen zekere winnende factor. Het werd hem vergeven. In zijn lessen was het altijd gezellig en zijn grapjes maakten ons tussen de moeilijke sommen regelmatig aan het lachen. En dat maakte het werk nu eenmaal wat gemakkelijker.
Hoe leuk het ook was bij meester Cornelissen, één thema werd door iedereen angstvallig vermeden. Zijn tanden. Tussen zijn voortanden prijkte een spleetje. En niet te flauw. Onder elkaar vroegen we ons wel eens af daar niet gewoon nog een tand had moeten zitten. Zo’n spleet die ook wel als ‘fietsenrek’ wordt aangeduid. Dat wisten wij allemaal, maar dat wist ook meester Cornelissen. Zijn allergie voor het woord ‘spleet’ gold daarom evenzeer voor de woorden ‘tanden’ en ‘fietsenrek’. De rekken bij de school waren daarom geen fietsenrek, het was een fietsenstalling. En spleetjes waren geen spleetjes, het waren kiertjes. Als je daarmee rekening hield, dan was het een feest in de klas van meester Cornelissen.
Net na de kerstvakantie kwam er een nieuwe jongen in onze klas, Gijs. Nieuwsgierig bekeken we hem, een lange, magere jongen, met een bleke huid. Hij was niet van hier, hij praatte anders. Dat was geen probleem, hij was een welkom exotisch element in onze wereld. Vreemd genoeg kon hij het minder met de meester vinden dan wij. Misschien was hij het anders gewend geweest op zijn andere school, wie zal het zeggen.
Op vrijdagmiddag gebeurde het. Tijdens de tekenles mochten wij zachtjes met elkaar praten. Gijs vertelde zijn buurman, net hard genoeg om door ons gehoord te worden een verhaal.
Het klonk een beetje opschepperig. Hoe supersterk hij was, zo sterk dat hij laatst met één klap een fietsenrek in tweeën had gespleten.
Na die woorden viel er een ijskoude stilte. Meester Cornelissen verbleekte en stond als in een trance op. ‘Wat!’ Een woord als een kanonslag. In twéé stappen was hij bij Gijs en trok hem uit zijn stoel, door de gang en naar het kantoortje van de directeur. Door de hele school was de woedende stem van de meester hoorbaar. En wij? Wij zaten doodstil gebogen over ons tekenwerk. We hebben de hele middag niet meer durven lachen en voor één keer waren we blij dat de school uit was.
(c) 2017 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
