Oom Frits en tante Coby op de valreep
Wat een rijkdom, om heerlijk rustig in je luie stoel een boekje te kunnen lezen. Glaasje water (of zoiets) naast me, knabbeltje ernaast, en een heerlijk ontspannen, feestelijk gevoel. Het was echt een rustige avond, tot het moment dat de buitenbel werd ingedrukt. Geen kort en beschaafd belletje, maar langdurig, aanhoudend en tamelijk doordringend. Het was duidelijk dat de beller mij echt eventjes wenste te spreken, en al even duidelijk dat ik daar zelf enorm het land aan had. Voor zover ik wist had ik geen pizza besteld, dus als dit een pizzabezorger zou zijn kon hij rekenen op een in zijn gezicht gedeponeerde pizzadoos, geopend, wel te verstaan. Met een zucht legde ik mijn leesboek neer, haalde mijn leesbril van mijn neus en stopte het ding terug in het etuitje (de brillenkoker is al tijden van het toneel verdwenen).
Voor ik goed en wel was opgestaan werd er nogmaals stevig aangebeld en al snel verscheen er een gezicht voor het venster. Oom Frits. Een tweede gedaante doemde achter hem op. Tante Coby. En eerlijk gezegd, heel feestelijk keken ze niet.
Natuurlijk ben ik altijd blij als ik hen zie, maar waarom nu juist vandaag? Bovendien had ik het zand in mijn persoonlijk stukje natuur vlak voor het venster netjes aangeharkt en gezien het persoonlijk gewicht dat nu voor het venster stond was het wel duidelijk dat ik met dat harken wel opnieuw zou kunnen beginnen. Sommige dingen laat je merken, sommige dingen houd je lekker voor jezelf. Breed glimlachend opende ik de deur.
'Oom, tante, dat is een leuke verrassing! Kom er in! Een lekker glaasje water?'
Die uitnodiging was enkel voor de vorm, want ze stonden al binnen.
