Twee weken zware regenval heeft de vallei onder water gezet. De bergbeekjes zijn aangezwollen en storten hun water in het riviertje, dat normaal gesproken kalm en lieflijk door de vallei stroomt. Nu laat het water zich niet meer weerhouden door de aarden wallen die langs de oever zijn opgeworpen, maar het baant zich een weg door de laaggelegen delen van de vallei. De man, de vrouw en het kind die in de vallei bivakkeerden hebben nog maar één keuze. Om te ontsnappen aan het stijgende water moeten ze hogerop. De rotsen aan de overzijde van het riviertje zagen er niet uitnodigend uit. De flauwe hoogte aan deze zijde van de rivier, waar een paar bomen voor een schamele beschutting zorgden tegen het hemelse watergeweld waren echter ideaal om als vluchtheuvel te dienen. Eens zou het water toch wel weer zakken?
Op dit verhaal is in de 140 yw van maart 2017 een vervolg geschreven: Veilig tegen het water
(c) 2017, Hans van Gemert
Vind je dit een leuk verhaal? Laat het me weten in een reactie. Delen van dit verhaal op jouw Facebookpagina wordt óók zeer gewaardeerd!
