Vluchtheuvel naar het leven
Ongastvrij en ruw rezen de scherpe rotsen op uit de kolkende zee. Het eilandje had nog maar zelden menselijke bezoekers gezien. De rotsen te steil en te scherp, een onherbergzaam zandstrandje geheel door hoge en onbereikbare rotswanden afgeschermd, met enkel de woeste golven die daar onophoudelijk in het ritme van het getij schuimend en brullend binnen rolden.
De meeuwen waren hoog op hun nesten als eerste getuigen van veranderingen. Stippen aan de horizon ontpopten zich tot armzalige scheepjes die zich met de grootste moeite drijvend konden houden en zich al even moeizaam voortbewogen. Aan boord een lading mensen, jong of oud, die zich vastklampten aan hun schip van hoop, hun enige redding. Vluchtelingen die het risico van de dood verkozen boven een gewelddadige zekerheid.
Toen sloeg het noodlot toe. De overlevenden zwommen naar het eilandje, hun vluchtheuvel naar het leven.
Serieus heel mooi geschreven.
Ik ga jou eens volgen voor nog meer mooie schrijfsels. ;-)
Zoals je weet ben ik zo'n verse op Yoors.
Krijg ik dan een melding als je een nieuw stukje schrijft?
Als je me volgt staat mijn naam helemaal onder de nieuwe posts. Staat daar een sterretje bij, dan heb ik iets nieuws gepost.
je voelt heel harde emoties wanneer je het leest
then €5.99/month after 14 days
Start your 14-day free trial now to publish your sponsored content. Cancel anytime.