Heimwee naar de aanraking...

Dit gedicht heb ik lang geleden voor de tijd met Corona geschreven.
En vooral de stukjes over een aanraking, hebben mijn hart ♥ pijn, maar vooral heimwee gegeven!

Naar het strand…

Voorzichtig rol ik jouw broekspijpen omhoog, je wil je blote voeten laten dansen in het zoute water en je wil graag wandelen door het mulle zand.
Je bent meegegaan met Ten Anker, helemaal naar het Noordzee strand.

Ik zie twee steunkousen en ik kijk jou verschrikt en bedenkelijk aan…
Je lacht en zegt: “Trek ze maar uut, dan kun me gaan.”

Ik denk:  “Trek ze maar uut, zo makkelijk gaat dat toch niet?”
Ze zitten angstaanjagend strak, maar goed…uw wil geschiedt.

Ik ben dus geen zuster, maar wel min of meer gedwongen volop in de leer.
De activiteitenbegeleidsters van vroeger bestaan al lang niet meer.

‘Halve zusters’, zo  noem ik mijn soort.
Omdat een verpleegkundige handeling er tegenwoordig gewoon bij hoort.

Je geeft mij een snelle instructie: “Stief trekke, jie kan dat wel!
Zorgzaam neem ik jouw been in mijn handen, trek met al mijn kracht en schrik van jouw vel.

Zo ongelofelijk dun! Ik durf je bijna niet te betasten.
Ik schrik van je botjes, je aderen en allemaal blauwe plekjes, zijn ze de getuigen van jouw dagelijkse lasten?

Je doorbreekt mijn denken en zegt: “Toe doe niet zo flauw.”
Ik moet lachen en zeg: “Ik vind u een hele stoere vrouw.

U bent 84 en u geniet nog van het leven, mag ik u een knuffel geven?”
Je glimlach vergroot en je mondhoeken rijken nu zelfs bijna tot over je oren.

Ik sla mijn armen om je heen, we zwijgen
en raken in onze eigen gedachten even een tel verloren.

Een vluchtige ontmoeting van onze ogen,
verraadt dat we wederzijds waren bewogen.

Het verrast mij ieder keer weer opnieuw dat een ‘simpele’ aanraking,
al is ze maar zo klein…toch zo intens en daarom zelfs heel groots mag zijn.

Maar goed, de steunkousen zijn uit en ik neem je mee aan mijn arm.
We lopen samen door het zand en het voelt zeer bevredigend en heerlijk warm.

Ik kijk om me heen…ik zie de vrijwilligers en mijn (oud) collega’s aan het werk.
Het deed me denken aan de uitdrukking: “Samen zijn we sterk.”

Zonder echt af te spreken, loopt alles als een gesmeerde trein.
Het was een heerlijke dag; we hebben genoten, gelachen, gepraat, het was ‘simpelweg’ in één woord; FIJN.

Een picknick op het strand met allerlei broodjes en zelfs een hardgekookt ei.
Sapjes, druiven en ja ja, natuurlijk was de ‘krentenbrood met suuker’ d’r ook nog bij.

Speciale strandrolstoelen werden gehuurd,
daar mogen we P absoluut even voor bedanken.
We crosten met de ‘oudjes’ door de branding en ik bespaar jullie de oorverdovende, echter ontroerende, blijdschap klanken.

Heeft u ooit een vrouw van 84, uit blijdschap horen gillen?
Nou…geloof me, dat zou je echt niet willen.

Nee hoor gekheid, het is een geluid dat ik nooit meer zou willen vergeten!
Het is aan een verloren kind die zijn moeder weer terug ziet te meten.

Zo intens, zo vol enthousiasme, zo VOL LEVEN.
Goh, dit zou je toch aan iedereen willen geven.

Ik weet niet of ik oud mag worden, maar als het mag dan wil ik zijn als zij.
Die mooie, lieve vrouw van 84 jaar…Ja, dat maakt me blij.

We drogen onze voeten en we begeven ons naar het terras.
Uiteraard ook nog even langs de wc voor een opgehouden plas.

Wat een avontuur en weer moet ik even Perry’s B gaan benoemen,
omdat ik ze graag voor klantvriendelijkheid wil roemen.

80 plussers met brede rolstoelen, is voor hen nou niet bepaald een dagelijks gebeuren, maar weet je…we werden als een koning behandeld en we hebben dan ook werkelijk waar helemaal niets te ‘zeuren’.

We mochten dwars door de keuken en daarna zelfs door het magazijn.
De publieke wc’s waren namelijk te klein.

Perry’s B dacht hardop met ons mee
en liet ons gebruik maken van hun eigen personeels wc.

Op het terras gingen alle remmen los, wat hadden we een plezier.
Advocaat, rode wijn, bitterballen en zelfs bier.

Door de webcam waren we zelfs op internet in beeld…
We hebben ons echt geen moment verveeld.

O ja, nog even één ding, dat was eigenlijk wel een beetje raar.
We hadden ook nog een bijzondere ‘gast’, mijn gitaar.

Eerst lag hij in de auto, kort daarna op een rollator
en eenmaal aangekomen op het strand.
We hebben hem ook nog in een kar gelegd,
maar uiteindelijk is hij ongebruikt in de bus beland.

Er waren geen hulpmiddelen nodig om deze dag succesvol te bekleden.
Het ging allemaal vanzelf en iedereen was tevreden.

Op de terugreis was de voldoening absoluut te bemerken
en dagen zoals deze doen mijn beroepshouding nog meer versterken.

Weet je…een stukje theorie is op zich niet zo moeilijk om tot je te nemen,
maar hoe gebruik je in de praktijk je hart, ogen, armen en benen.

Oei…sorry, ik dwaal weer af.
We zijn dus onderweg terug naar Tholen
en genieten nog even van de Zeeuwse natuur.
Een dagje naar het strand…man, man wat een avontuur.

Wat een ervaring, ik ben dankbaar en blij dat ik dit heb mogen beleven.
Het heeft me niet alleen vreugde, maar ook weer wat wijsheid gegeven.

Genieten als een kind, even lekker ongeremd,
hoe vaak komt dat in uw leven nog voor?
Geeft u aan deze diepgaande vreugde nog wel eens gehoor?

We zijn aangekomen bij Ten Anker en ik ontferm mij over de 84 jarige,
steunkousen dragende vrouw.
Ik wil eindigen zoals ik ben begonnen: namelijk bij jou!

Ik breng je even thuis en net als bij onze omhelzing ervaren we zonder woorden emotie en uit jouw oog rolt uit dankbaarheid spontaan een traan.
En weet je, beste lezers: “DAAR HEBBEN WE HET VOOR GEDAAN.”

door: een Stem van Gedachten
www.angelienahuis.nl