Herborist in de Alpen: Pain de Sucre
Na een toch wel drukke autorit via Gap, naar Savines le Lac met imponerende zicht op het meer van Serre-Poncon, verder langs Embrun naar Guillestre en Chateau-Queyras en dan op naar de col Agnel.
Nu half augustus merk ik wel dat het toeristisch hoogseizoen aan de gang is, mensen maar vooral hun auto's verdringen zich om een plaatsje op deze 2744 meter hoge Colle d' Agnello. Ja, we zitten hier ook op de Frans-Italiaanse grens. Om vandaag nog een forse wandeling te maken, kan ik nu, in de namiddag maar beter hoog vertrekken en, niet toevallig, staat hier zomaar een drieduizender met de verleidelijke naam Pain de Sucre op mij te wachten. Een echte ruige, puntige berg van 3208 meter maar toch te bewandelen. Een kleine berekening van 2744 naar 3208, dus och arme maar 454 hoogtemeters te gaan. Eerst licht klimmend langs een crête en dan in gruis en scherpe leisteen, zigzaggend naar omhoog. Soms is het wel even zoeken naar het spoor en naar de stenen mannetjes. Al kan ik me hier ook wel oriënteren op mannetjes van vlees en bloed. Het is hier beduidend minder druk dan op de col, toch wandelen er wel enkele individuen, voor en achter mij.
Op de top van de Pain de Sucre
Op de top bij het klassieke kruis staan we met z'n drieën, een Italiaan, een Fransman en een Belg. Geen Hollander te bekennen. En even later komt er zelfs een heel Vlaams gezinnetje ons op de top vervoegen. De point de vue is natuurlijk grandioos. Aan de Italiaanse kant zicht op de Mont Viso, verder in de diepte het gekrioel van auto's bij Col Agnel en aan de Franse kant Col Vieux en het mij bekende meer van Foréant. Ik zie dat er nog een tweede pad daalt of stijgt, zoals je wilt, naar Col Vieux. Zo is het mogelijk om toch een korte tour te doen. Ik daal dus af naar de 'oude col', altijd weer euforiserend zo een ritmische dansdaling. Plots hoor ik achter mij het bekende trippelend, springend voetengeluid, een jonge vrouw loopt mij geconcentreerd voorbij. Het is alsof ik mijn spiegelbeeld zie dalen. Op eerbiedige afstand volg ik haar spoor en samen dansen we naar Col Vieux.
Vanaf Col Vieux kun je op hoogte blijvend terugkeren naar Col Agnel of rechts afdalen naar Lac Foréant. Bij het meer kan ik nog een bezoekje brengen aan enkele van mijn lievelingsplanten en in de euforie van het moment daal ik dus af naar het meer. Het is ook maar 200 hoogtemeters dalen en straks klimmen natuurlijk. Bij het meer zijn we in het natuurreservaat van de Queyras, waar borden aangeven dat er niet gebaad mag worden. Bij dit makkelijk bereikbare meer zijn redelijk wat dagtoeristen, die zich daar niks van aantrekken.
