Charles stapte uit de auto en haastte zich om haar deur open te doen. De wonderlijke, ongelofelijk, steeds sierlijke Penelope Elira-Mercury Fuya zette haar Louboutins neer op de stoep voor de San Fernando Institute for Mental Health. Charles gaf haar zijn hand op rechtop te staan. Ze was zo sierlijk, als een zwaan die zich uitstrekte.
“Dankjewel, lieverd.”, zei ze vriendelijk.
Ze was zo sierlijk, als een zwaan die zich uitstrekte. Charles haastte zich weer om de bagages uit de koffer te halen. Penelope duwde haar Pantos Paris lichtjes neer om het gebouw voor zich beter te kunnen analyseren. De San Fernando was een oud en wat versleten gebouw. Het stak uit tussen de maisvelden en het hoge gras van Niemandsland, het gebied tussen de rijke Danesville en de arme St. Clair Abbey.
“Kom je nog?” vroeg Elira gefrustreerd.
“Mijn excuses, ma’am.”, Charles haastte zich met het allerlaatste bagage.
“Neen, lieverd, niet jij.”, Elira glimlachte zoet, “Ik bedoel Mick: die zit nog in de auto zit te pruilen.”
Mrs. Fuya klopte op de rode voordeur van de San Fernando. Een man met een rode Vans sweater, blauwe Levi’s en een paar paarse sokken deed de deur open. Hij glimlachte een beetje gegeneerd toen hij Mrs. Fuya zag.
“Hallo, Elmrick. Je ziet er zo comfortabel uit.”, lachte ze.
Elmrick Foyard was Mick’s therapeut en de mede-eigenaar van de San Fernando. Als baas van de San Fernanado, moest hij een bepaalde imago behouden om zijn grootste cliënteel en sponsors tevreden te stellen. Mrs. Fuya was het gewoon om hem in iets klassiekers te zien, zoals een hemd en een paar kakkies. Ze vond het fijn om hem in een meer alledaagse outfit te zien. Het maakte hem menselijk.
“Ja,” hij glimlachte terug, “u komt namelijk middenin de Sunday Games. Als ik had geweten dat u langs zou komen, zou ik iets zijn.”
Mrs. Fuya schudde haar hoofd.
“Onzin. Je ziet er prima uit.”, Mrs. Fuya stelde hem gerust, “Wat zijn de Sunday Games eigenlijk?”
“De Sunday Games zijn een reeks uitdagingen die de bezoekers moeten verleggen om de Sunday Cup te winnen. De winnaar van de Sunday Cup bepaalt het menu voor de rest van de week en de activiteiten voor vrijdag.”
“Ik denk dar ze dat wel leuk zou vinden.”
“Is Mick hier?”
Mrs. Fuya keek over haar schouder heen naar haar stiefdochter die nog steeds niet uit de auto was gestapt. Ze staarde voor zich uit. Mrs. Fuya wist dat ze in haar gedachten verdwaald was.
“Nou, hier is een sterk woord.”
Elmrick knikte.
“Komt u maar binnen. Marie-Jolein zal u ontvangen. Ik denk wel dat ik haar kan overhalen.”
Hij hield de deur open voor Charles en haar. Mrs. Fuya trok zelf 2 bagages mee naar binnen terwijl Charles de andere 3 met moeite in zijn armen probeerde te houden. Elmrick sloot de deur achter hen. Hij stapte achter het stuur van de Corvette.
“Waar gaan we naartoe?” vroeg ze.
“Nergens”, hij staarde haar aan in de achteruitkijkspiegel, “ik wou het gevoel weten.”
Ze knikte.
“En?” vroeg ze.
“Meh.”
Ze glimlachte. Nu dat hij het ijs gebroken had, kon hij haar interrogeren. Hij keerde zich naar haar toe.
“Wat is er gebeurd?” vroeg hij streng.
“Niets.”, loog ze.
“Leugenaar.”
“Wat?”, ze kuchte verbaasd. Niet omdat hij haar niet geloofde, maar meer omdat hij zich niet gegeneerd had om haar ervan te beschuldigen. Zij zelf vond haar reactie absurd, maar het was nu eenmaal zo.
“Ben ik dan fout, of zo?”
Ze antwoordde niet. Ze keek boos het raam uit. Hij zuchtte. Hij liet zijn handen over de rand van de stuur van de Corvette glijden. Hij telde zachtjes tot tien.
“7, 8, 9..”
“Ik heb hergebruikt.”, biechtte ze eindelijk op.
“Geef toe.”
Ze rolde met haar ogen. Ze zuchtte diep.
“Ik ben een leugenaar.”
Hij keek voldaan.
“Vertel me nou wat er is gebeurd.”
Ze ging op het randje van de autozetel zitten zodat ze zich tussen de passagiersstoel en zijn stoel kon schuifelen. Hij keek verward naar haar.
“Sluit je ogen.”, beval ze hem.
“Neen.”
“Kom op. Ga je echt mijn laatste wensen verwerpen? Kijk nou voor je uit en sluit je ogen.”
Hij deed wat van hem gevraagd werd.
“Ik luister.”
Ze schraapte haar keel.
“We – mijzelf, Guillermo en Matteo – gingen naar het feestje van Shelley Parker. We deden zo’n 2 stappen binn-“
“Shelley Parker. Mijn Shelley Parker.”
Mick grinnikte.
“You wish.”, lachte ze, “We deden dus 2 passen naar binnen en het was hypnotiserend.”
“Heeft ze een tovenaar gehuurd? Typisch Parker.”
“Wat? Neen. De sfeer was betoverend, hypnotiserend.”
“Azooo..”, knikte hij, “Hoe dan?”
Ze lachte.
“In de achtergrond kon men het tokkel van een gitaar horen. Wolken rook zweefden en dansten rondom ons. Iedereen had een glimlach op en lachte blij. De kamer was gezegend door Jimmy Hendrix’ geest.
Elmrick lachte.
“Ik herkende de geur: zoete, zoete Mary Jane. Mijn verleidster.”
Elmrick vond het fijn om naar haar te luisteren. Ze was een geboren vertelster.
“Weet je wat er toen in mijn hoofd binnenkwam?”, vroeg ze.
“Neen. Wat?”
“Jouw stem.”
“Môôôôh.”, Elmrick voelde zich geflatteerd. Hij werd de belichaming van haar geweten. Ook al wist hij hoe het verhaal zou eindigen, zijn invloed op haar was veelbetekenend, hoe graag ze dat ook ontkende.
“Ik was..”
“WAS!”, Elmrick benadrukte.
“Ik was van plan om terug naar de auto te snellen.”
“Wat heeft je overhaalt?”
“Shelley Parker..”
“De feeks!!!” Elmrick sloeg met zijn vuist op de stuur. Hij leefde zich volop mee in haar verhaal.
“Nee, zij niet.”, legde ze verder uit, “Shelley pakte mijn hand vast en nodigde me uit in haar circle. Ze zei dat ik moest neerzitten naast.. de Gummibear.”
Elmrick deed zijn ogen open. Hij grijnsde.
“Dat is de schattigste gangster naam die ik ooit heb gehoord.”
Mick knikte.
“Wat heb je dan gedaan?” vroeg Elmrick.
“ , maar het rook zo zoet en vertrouwd. Zoals de appeltaart van mijn oma. Herinner je je die? Dus Shelley zegt me naast deze kerel te gaan zitten. Met ogen blauw als de oceaan, maar gevaarlijk als een jakhals.
