'Waar blijft die rotboot nou?' Helga Kroon staat op de uitkijk. Ze popelt om eindelijk met haar bestseller verder te gaan, want dat het het best verkochte boek ever gaat worden staat voor haar als een paal boven water. Het was altijd een droom van haar geweest om een rustig plekje voor zichzelf te hebben waar ze zich voor onbepaalde tijd terug kon trekken om zich volledig op het schrijven van haar pennenvruchten te richten. Dit huis is dé perfecte locatie. Even had ze nog getwijfeld, haar budget was vast niet toereikend en wie zorgde voor haar inwendige mens. Zelf haar eigen potje koken en genoeg proviand op het eiland te halen om minstens een maand te kunnen overleven, zag ze niet echt zitten.
Helga had het niet zo op koken.
Maar toen de Koning uit Niemandsland haar gevraagd had wat ze zelf graag wou, zag ze haar kans schoon, ze hoefde zich niet langer druk te maken over het geld en dat andere kleinigheidje was vast ook zo opgelost. Dat de koning er misschien een wederdienst tegenover zou zetten was van latere zorg.
Nu ze zich eenmaal geïnstalleerd had, zit te wachten op de eerste bezorging van tafeltjedekje. Haar maag rommelt als idioot. Waar blijft die rotboot nou? Met haar geluk hadden ze de maaltijd vast op een verkeerd eiland bezorgd. Is dat stipje in de verte een boot? Helga pakt haar piratenkijker erbij, stelt hem op scherp en zowaar, nou ja boot, het is een pieremachochel, maar de maaltijd is niet duur, dus kan ze ook niet teveel verwachten. Even kijkt ze nog fronsend naar het beeld naast de voordeur van het huis. Stond dat zo-even niet rechtop? Nu lijkt het sterk op een zoekende man. Helga grinnikt even, het beeld is vast haar helpende hand in de zoektocht naar het plot van haar boek, haar fantasie heeft wel vaker een loopje genomen met haar. Om niet teveel kostbare tijd te verspillen aan het wachten gaat de bestsellerschrijfster in de dop naar binnen. Ze is hier tenslotte niet gekomen om uit haar neus te vreten.
'Sjips,' een man richt zich op, hij gluurt door het raam naar binnen, zijn hart bonst in zijn keel. Hij kan zich niet veroorloven om nu al door de vrouw gesnapt te worden. Daar ziet hij hem liggen. Zo midden in de eetkamer, duizend gedachten vliegen er door zijn hoofd en hij hoopt maar dat Helga zich zo verdiept in haar schrijfwerk dat haar niet opvalt dat zij niet de enige persoon op dit eilandje is. Het scheelt dat de laptop in de andere kamer staat en haar maaltje er nog niet is, misschien kan hij door het raam klimmen en snel de sporen wissen. Achter hem hoort hij water klotsen, het eten is gearriveerd, meteen schiet hij weer in zijn bukhouding. Oei, zijn arme rug, als Helga maar niet teveel tijd besteedt aan het in ontvangst nemen van de maaltijd.
'De vreetservice van Tafeltje dekje,' brult de bezorger vanuit het bootje. Hij is beslist niet van plan om langs de twijfelachtige touwladder omhoog te klimmen. Helga komt op het geroep af, na wat over en weer gescheld wie het eten boven brengt overwint de honger en daalt Helga elegant de boot in.
'Was het adres moeilijk te vinden dat je zo laat bent of moest je voor het stoplicht wachten?'
'Nee, ik had een lekke band, nou goed? En nu mijn boot weer uit. Ik ben al laat en heb nog een aantal eilandjes te gaan.'
Helga doet de maaltijd in haar rugzak en klautert weer omhoog. Wanneer de vrouw voor de deur staat kreunt het beeld licht, Helga blijft even staan luisteren, het zal haar eigen rommelende maag zijn, denkt ze en verdwijnt in het huis. Ze heeft slechts één stelregel, daar wijkt ze nooit vanaf. Eten doe je niet tijdens het schrijven, daar neem je je rust voor, en waar mogelijk, doe je dit in een andere kamer. Zo loopt de vrouw nietsvermoedend met het maaltje nog op haar rug naar de eetkamer.
Ze stapt over de drempel en dan spert ze haar ogen wijd open.
