Gelukkig had hij de sleutels van de oude loods. In het houten gebouw zouden ze niet gestoord worden. Nadat hij het koperen hangslot had verwijdert opende hij de krakende deur. De hitte die de middagzon had achtergelaten sloeg hen in het gezicht. Binnen was het donker en stoffig. Een houten ladder stond tegen het gat in de zoldering die uit massieve balken was opgetrokken. Boven was het lichter omdat het dak met doorschijnende golfplaten was vernieuwd, en er lagen comfortabele hooibalen wist hij.

Zij kroop, met voorbedachten rade, als eerste de ladder op.

Onnodig lang hield hij beneden de ladder vast, de elegante bewegingen van haar blote benen volgend, helemaal tot boven. ‘Safety First’ maakte hij zichzelf wijs. Boven, op de planken zoldervloer, lagen, niet toevallig, zes balen stro netjes tegen elkaar geschoven.

‘Sneeuwwitje’ vlijde zich geroutineerd op het geïmproviseerde ‘King size’ bed. Hij maakte een achterwaartse sprong zodat hij ruggelings naast haar neerplofte. Dat ging hem twintig jaar geleden beter af. Het samengeperste hooi gaf niet de veerkracht die hij had verwacht. Hij voelde zijn dubbele hernia opspelen zonder iets te laten merken.

Het stof was nog niet opgetrokken of zijn behendige hand gleed al tussen haar gladde benen. En toen deed Miranda wat zijn vrouw hem de laatste keren had gedaan: Als een klauw omklemde ze zijn pols en duwde zijn hand weg.