Duizend jaar, het was een lange tijd om te slapen. Tovenaar Mallus rekte zijn stramme spieren uit en beende voorzichtig op en neer in de diepe kerker onder zijn kasteel die hem zolang als gevangenis en slaapplaats had gediend. Met een schaar knipte hij de meterslange baard af, hij zou er anders maar over struikelen. Een hol gevoel in zijn maagstreek wees hem op nog wat anders. Honger. En niet zo’n beetje ook. Niet zo gek natuurlijk, na zo’n lange tijd. Het heeft zijn voordelen om tovenaar te zijn en met een zwaai met zijn toverstaf toverde hij allerlei heerlijke spijzen op tafel.

'Ik zal met kleine hapjes beginnen', zei hij in zichzelf, 'dat lijkt me beter.’

Loading full article...

Die slaapkop toch, lijkt me beslist geen pretje, zolang van de wereld te zijn
Nee, dat valt Mallus ook knap tegen!
Moest wel lachen dat hij een nieuw gewaad aan trok. Nieuw? ;-)
Voor hem wel :-)
Maar ik ben het met je eens.... het lag er al eventjes :-)
Een heel mooi verhaal weer!
duizend jaar later en onzichtbaar teruggekeerd. Alleen de kraai herkend hem nog.
Ja, het zit bij kraaien echt in de familie ...
Benieuwd naar wat die kraai te vertellen heeft!! Intussen razend knap geschreven!
Dank je wel!
Ik ben ook heel benieuwd....
Heel erg leuk geschreven en ik voel ook wel een vervolg aankomen haha
Dank je wel, ik voel het ook...
Leuk om te lezen. Komt er een vervolg?
Dank je wel, de kans is wel aanwezig :-)
Met plezier gelezen.
Ook met plezier geschreven :-)
Haha, een enorme stap naar een nieuwe wereld! Leuk Hans!