Het zoenoffer
Het valt niet mee om het toe te geven, maar zelfs in huize Frits en Coby valt zo nu en dan een licht onvertogen woord. In dit geval iets met rimpels, grijze haren en kleine vetrolletjes op plaatsen waar, oom Frits weet het zeker, in het verleden geen sprake was. Blijkbaar, naar tantes stemgeluid te oordelen, een tikkeltje tegen het zere been.
En dus staat oom Fruts nu met een dienblad vol koffie en appeltaart in de kamer.
‘Kijk eens lieverd,’ oom speelt zijn deemoedige rol met verve, ‘kijk eens wat ik voor je heb. Koffie kan nog heet zijn, misschien moet je nog even blazen.’
Tante kijkt haar echtgenoot even vuil aan, en bestudeert dan het zoenoffer dat oom Frits in zijn handen draagt. Zou ze er weerstand aan kunnen bieden? Dat gaat niet meevallen, zoveel is wel zeker…
