Max

Voordat Matsi en Diva in mijn was, had ik hiervoor 3 anderen honden. Niet tegelijk, maar ze waren wel een onderdeel van mijn leven. Het waren ook mijn honden, Nicky, Harry en Max, die totaal verschillend van elkaar waren en maar twee dingen gemeen met elkaar hadden. Het waren reuen en ze hebben voor altijd een plek in mijn hart. Daarom wil ik ook hun een plek op mijn blog geven, want deze blog gaat immers ook grotendeels over mijzelf en wat in mijn wereld afspeelt. Dus in deze blogpost neem ik je graag terug in mijn herinneringen, die ik met Max heb beleefd.

Max kwam in 2011, in mijn leven toen hij 4 jaar oud was. Ik zag hem op een advertentie op Marktplaats. Nadat ik werd voorgesteld aan Max en een gesprek had met de eigenaren van Max. Had ik een goede indruk, maar een vreemd gevoel over hem. Ik dacht dat het een gevoel ernaast zat, omdat het gedrag van Max helemaal niks mis mee was. De mensen brachten Max zelf naar mijn huis met zijn spullen en dus bleef hij bij mij achter. Met een bot dat ik hem heb gegeven. Dit was zo vreemd voor Max, die eigenlijk alleen naar buiten keek om te zien waar zijn oude eigenaren waren gebleven. Als ik nog steeds terugdenk en naar de foto kijk. Dan krijg ik opnieuw tranen in mijn ogen, omdat dit zo hartverscheurend was om te zien dat ik er zelfs een foto van heb gemaakt.

Gelukig werden Max en ik heel snel vrienden voor het leven, keken we samen televisie en maakten we prachtige wandelingen in het bos. Hij ging met me mee naar mijn familie die in Rotterdam woont en samen sloten we de dag af met de soap: As the World Turns. Dus letterlijk stonden we samen op en gingen we samen naar bed. Ik had op dat moment geen relatie en Max kon met mij in bed liggen als hij dat wilde.

Helaas was deze vreugde al snel afgelopen, want na 2 maanden merkte ik dat het niet goed ging met Max. Ik had hier niet zo’n goed gevoel bij, dus ging ik met hem naar de dierenarts. De dierenarts vond dat hij erg stijf was voor zijn leeftijd en ontving hiervoor Metacam. In combinatie met een paar dagen rust zou Max het veel beter moeten doen. Alleen, ik zag geen verbetering bij hem en wat ik ook probeerde; Max is niet beter geworden. Je zag duidelijk dat hij pijn bleef houden. Uiteindelijk hebven we röntgenfoto’s laten maken en toen werd het heel duidelijk waarom Max pijn aan zijn lichaam had. Hij bleek een oude breuk die niet goed genezen was, waarvoor hij geopereerd kon worden. Maar helaas gaf dit geen garanties dat het goed zou komen en deze operatie was ook erg duur. Het startte met een minimale prijs, dat zou meer dan € 1000,00 euro gaan kosten. Een bedrag dat ik toen niet kon betalen en ik had nog maar 1 optie over.

Dit was om hem over te schakelen naar Tramadol, wat sterkere pijnstillers zijn. Godzijdank, hielp dit voor een paar weken en tijdens deze periode hebben we een geweldige tijd gehad. Zelfs in de laatste paar weken dat Max leefde, zorgde hij ervoor dat Marcel en ik bij elkaar kwamen. Dit omdat Matsi was ontsnapt uit het huis, waar Marcel woonde. Ik kende Marcel toen al en toen was ik verliefd op hem. Dus heb ik op een zaterdagochtend 2 uur erover gedaan om Matsi te vangen, samen met mijn hond Max. Ik zag er zo verschrikkelijk uit van het rennen. Alleen wilde ik er zeker van zijn dat er niets ergs zou gebeuren met Matsi. Op die dag en op dat moment werd Marcel verliefd op me en je zou bijna denken dat Matsi en Max dit samen hebben bedacht. Ook al weet je dat dit in werkelijkheid niet mogelijk is.