Filosoof en schrijver Lieke Marsman is ongeneeslijk ziek.

Een gesprek met dichteres Lieke Marsman over hoe ze worstelde met ziek-zijn, waarom haar rationale blik op de wereld elkaar stortte en hoe ze een goddelijke kracht ervaarde. Op een andere planeet kunnen ze me redden schrijven‘was best een bevalling. Deels gaat het over mijn ziekte en alles wat daarbij komt kijken’. Ze vond het proces rondom de diagnose en daarna ‘vrij rommelig’ en kreeg ‘het gevoel dat mijn artsen heel snel de handdoek in de ring gooiden.’ Dat terwijl zij juist dacht aan het verkennen van experimentele behandelmethoden. Maar stelt ze ook: 'Het feit dat ik hier zeven jaar nadat ik gediagnosticeerd ben nog zit, is volledig te danken aan de artsen.’ ‘Ik vond het wel heel zwaar'. ‘Niet in de fysieke zin, want ik vond mijn arm laten amputeren eigenlijk fysiek gezien een eitje’.

De afgelopen jaren is Marsman door verschillende perioden van rouw heen gegaan. Toen ze ‘in het allerdiepste dal zat’ kreeg ze het gevoel ‘dat er een soort goddelijke kracht’ bij haar was. Lieke Marsman put ook hoop uit buitenaards leven, een ‘valide uitgangspunt’ wanneer iemand zo lang ‘onder heftige stress staat’. Marsman draagt haar boek op aan haar vrienden. Toch schrijft ze dat eenzaamheid verpletterend kan zijn: 'Je kan heel goed eenzaam zijn in het bijzijn van je vrienden'. Tot ze sterft wil ze een ‘oproep tot leven zijn’, naar Sartre, haar favoriete filosoof.
Samenleven met de dood veranderde Lieke Marsmans wereldbeeld: ze raakte geïnteresseerd in God en ufo’s, in kwantummechanica en christelijke denkers. Dit boek is een filosofische trip tot in de diepten van de menselijke geest, afgewisseld met dagboekfragmenten die beschrijven hoe de dood haar op de hielen zit. Uiteindelijk staat het idee centraal dat doodgaan met hoop, hoe vergezocht en onrealistisch ook, nog altijd beter is dan hopeloze berusting.

Loading full article...