Hoe moeilijk is het om juist in deze tijd van internet, google, gps, facebook, twiier en tiktok echt te communiceren? Zijn gedichten daarvoor geschikt? Teksten lang geleden geschreven , onbenoemd terug gevonden op internet.

Ik woon ergens nergens
in een klein dorp
niemand komt mij bezoeken
ik sta bij de kachel in de gloeiende kolen
te staren een oude man komt voor het venster voorbij
hij steekt het aanslagbiljet van de gemeente in
de brievenbus
communicatie noem je dat


De kat springt recht
ik aarzel even
hoor de dagelijkse druk der muziek in mijn oren
geluid zonder geschiedenis
alles krijgt heel even een onzichtbare naam


Het bezoek van mijn ouders
vader moeder verstoren de stilte
zij eten mee van het volkorenbrood
breken het zelfgebakken brood
communie noem je dat
met mijn naam noem ik mijn eigen gezicht
en mijn vrouw een naam die wat moeilijk in mijn mond ligt
luistert mee
zij doet zo druk draaft heen en weer
zij is nabij bij mij


Ik die
elke dag het ritueel de aanbidding der aarde doe
duikt onder
de zware goddelijk genietbare geest
in een huis met in het achterhoofd de zekerheid
de enige echte wereld der winden
te vinden


Een ogenblik verder
de huizen handelen in een gesloten wereld
de mensenwereld stratenlang
aan het eind hangt er een uurwerk
stil te staan
tijd is eeuwigheid geworden


ik wandel in warmte door de straat
autoriteiten achter glas verschuiven papieren formulieren
en achter het plaatselijk loket van de post
zit een zowaar zwaarwegende vrouw te wachten op
haar hartinfarct
de post stelt haar pensioen veilig
maar ondanks dit schrijft het patisseriepubliek
verder de stortingsbulletins uit
op hoop van in eigen bed te sterven met
een glimlach op de lippen en gesloten ogen
alsof zij slaapt prevelt haar oom


Moorddadige momenten
komen uit mijn ogen gekropen
arglist even maar
het gaat wel over en
uiteindelijk kan er nog een klein kuikentje
van koddig geluk het hart veroveren
verdriet wordt vermagerend geluk