Leven met een PTSS patient.

In 2002 veranderde het leven van mijn zoon als een donderslag bij een heldere hemel.
Hij ging samen met een vriend stappen , hij was toen 23 jaar en zijn vriend was 19 jaar.
Zijn vriend kwam niet meer thuis en hij kwam zwaar gehavend uit de strijd.
Ze werden door een 7-tal jongeren in elkaar geslagen na hun avondje uit.
Zijn vriend kreeg een rake slag en was ogenblikkelijk klinisch dood,hij kwam er zwaargewond vanaf.
Top op heden heeft hij nog steeds problemen met hetgeen er gebeurd is destijds.
Zijn rug is naar de knoppen door de slagen die hij erop gekregen heeft,zijn korte termijn geheugen is verdwenen,is depressief,heeft last van nachtmerries en slaapt soms dagen aan een stuk niet.
Een dag kan hij het leven aan ,de andere dag zit hij in de put.
Slachtofferhulp hebben ze hem toen niet aangeboden,en hij heeft altijd een enorm schuldgevoel gehad ,bij de dood van zijn vriend.
Het ging van kwaad naar erger met hem,en heeft heel erg diep gezeten.
Hij wou ook geen hulp aanvaarden,hij verdiende dat niet zei hij.
Na een tijd is hij dan erug thuis komen wonen,en heb ik proberen hem over te halen om hulp te zoeken,maar dat weigerde hij nog steeds.
Na een tijd zag hij het weer helemaal niet meer zitten,en zei hij vlakaf dat hij wilde rusten....een meter onder de grond...
Ik ben toen volslagen in paniek geraakt en met hem naar de dokter gegaan...de zoveelste keer.,en die heeft proberen op hem inpraten.
s'Anderendaags heeft hij toen zelf contact gezocht met het centrum voor geestelijk welzijn en heeft hij uiteindelijk hulp aanvaard.
Hij is nu nog steeds in behandeling bij een psychiater en moet zware medicatie nemen,maar het gaat inmiddels wat beter met hem .
Zijn gemoedstoestand varieert van dag tot dag,maar hij is al van heel erg ver gekomen.
Vroeger dacht ik als ik hoorde over PTSS dat het een beetje overroepen was,maar als je zelf iemand hebt,laat staan je eigen kind,dan besef je wel dat het een erge aandoening is.
Hopelijk blijft zijn toestand verbeteren,hij zegt inmiddels dat hij wil leven voor mij en voor zijn twee jongere broers.
Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat mijn zoon terug "thuisgekomen " is ook al heeft hij nog een lange harde weg af te leggen,maar ik heb er vertrouwen in.