In een groen knollenland een schotschrift tegen de jacht

‘Dieren hebben net als mensen dezelfde gevoelens. Ze kennen pijn, stress, angst, sluiten vriendschappen en rouwen om overledenen.

Alleen, je moet de emoties wel erkennen en dat is wat jagers niet doen’. Bibi Dumon Tak is fel tegen het afknallen van dieren. Haar boek In een groen knollenland is een woedend pleidooi tegen jagers die dood en verderf zaaien in onze velden en bossen. Ze schrijft over haar verhuizing naar een stiltegebied, waar het allesbehalve stil is. Iedere ochtend wordt ze wakker van geweerschoten. Jagers schieten haar rust letterlijk aan flarden en maken op wrede wijze een einde aan het leven van hazen, wilde zwijnen en herten. Waarbij ze ook telkens opnieuw door de mazen van de wet glippen.

Bibi Dumon Tak verhuisde vanuit Amsterdam naar stiltegebied 33, voor haar rust. Om vervolgens bijna iedere ochtend wakker te worden van geweerschoten. Jagers knallen haar rust aan flarden. Ze besloot zich te verzetten tegen de mannen die op luidruchtige wijze een einde maken aan het leven van hazen, eenden, ganzen, herten en wilde zwijnen. In Waterland, in de Ardennen, in de kroondomeinen van het koninklijk huis: overal wordt gejaagd, en daarbij zoeken de jagers de grenzen op van wat wettelijk is toegestaan, en vaak gaan ze eroverheen. Maar om de een of andere schimmige reden krijgen jagers uiteindelijk toch altijd gelijk. Bibi Dumon Tak ontdekte dat in de jacht veel gebeurt dat het daglicht niet verdragen kan. Dat onrecht stelt ze aan de kaak, in dit schotschrift over de praktijken van de jagers, die telkens opnieuw door de mazen van het net glippen. Hun taal is daarbij omfloerst. Het woord ‘bloed’ wordt vermeden en jacht heet vaak ‘natuurbeheer’. Waarom kies je voor zo’n hobby? Waarom kies je ervoor om je ontmoeting met een dier in het wild te laten eindigen met de dood? Dit boek is een woedend pleidooi tegen de mannen die dood en verderf zaaien in onze velden en bossen.