Wat een balletje al niet kan doen

Foto’s maken van Max en Rio is een uitdaging op zichzelf. Rio is erg bewegelijk en is moeilijk stil te zetten. Max is sloom maar heeft de attentiespanne van een grindtegel. Tegen de tijd dat we Max zover hebben dat hij goed zit, staat of ligt is Rio er alweer vandoor. “Duurt te lang” hoor ik hem in gedachte roepen. Als Rio eindelijk stil zit zit Max alweer achterstevoren want er is altijd wel iets wat zijn aandacht vereist. Nu had mijn oudste dochter er iets op gevonden. Ze had een plugje vastgemaakt aan een tennisbal die ik dus boven op mijn telefoon kon zetten. Aandacht voor de bal en dus recht in de camera kijken was het doel. Dit lukte aardig. Voor de eerste tien minuten dan want Rio bedacht dat hij er wel naar kon springen. Als ik het wil ga ik het pakken is zijn motto. Max bleef keurig zitten want Max is van de acceptatie. Ik kan er niet bij dus wacht ik maar. Rio rustig krijgen viel nog niet mee. In mijn hoofd hoorde ik zijn hyperende stem al schreeuwen “BAL…BAL…BAL” terwijl hij onrustig op en neer drentelde voor oudste dochter die een foto probeerde te maken. Uiteindelijk lukte de foto wel. Ze zitten netjes stil en kijken naar de bal en dus gelijktijdig bijna recht in de camera. Oke dachten we , nu eens kijken of we ook kunnen filmen. Achteruitlopend voor de honden uit liep ze met de camera. Max zette het op een rennen en sprong zo goed als hij kon richting tennisbal om vervolgens kijkhard onderuit te gaan. Rio keek het van een afstandje hoofdschuddend aan en dacht er het zijne van. Tijdens een kopje thee diezelfde middag klom Max weer eens op schoot bij oudste dochter. Ik pakte het balletje en zette het snel op mijn camera. Dit gaat een geweldige foto worden dacht ik nog. Ik hield de camera omhoog en Max zag het balletje. Met een sprong , zoals alleen Max het kan , sprong hij bovenop tafel. Dat daar op datzelfde moment wat opstaat maakt hem niets uit. Wonder boven wonder miste hij de hete thee en oudste dochter schoof deze snel aan de kant. Daar zat hij dan. Koning Max. Verbaasd , geschrokken en onnozel boven op de tafel. We hebben hem er maar snel afgestuurd want stel je voor dat hij zou accepteren dat het gewoon is om op de tafel te springen. Ik zie het al helemaal gebeuren dat we thuis komen na een avond weg te zijn geweest en dat hij , al kwispelend , boven op de tafel zit. Met natuurlijk zijn bekende “Ja wát ?” blik in de kleine kraaloogjes.