Vervolgens nam de vrouw de eieren mee en liep weg uit het zicht van de oude man. De man bleef achter, waar de vrouw met een euforisch gevoel weg loopt. Ze stapt haar dure auto in en ging naar een restaurant met haar vriend. Samen hadden ze een goede maaltijd, bestelde wat ze wilden en ze aten een klein beetje terwijl ze veel over hadden van de maaltijd. Vervolgens komt de rekening. Deze was een bedrag van €90.00, ze gaven €100.00 en vertelde de restauranteigenaar dat hij het verschil in wisselgeld kon houden.
Dit incident lijkt misschien redelijk normaal voor de eigenaar, maar het is enorm pijnlijk voor de arme, oude eierverkoper.
Moraal van het verhaal is:
Wáárom tonen wij altijd een gevoel van macht zodra we iets kopen of geven aan degene die het onze liefdadigheid het hardst nodig hebben, terwijl we genereus worden aan de mensen die het met gemak zonder onze hulp kan?
Ooit las ik ook het volgende:
"Mijn vader kocht ooit de simpele goederen van de meest arme mensen voor hoge prijzen. Soms betaalde hij zelfs méér dan dat ooit nodig was. Toen ik vervolgens bezorgd raakte en hem hiermee confronteerde gaf hij met een stellige blik aan: " Mijn zoon, dit is een goed doel, verpakt in waardigheid".
en dit kwamen we gister tegen, een schilderij van mijn ouderlijk huis vanuit de 60er jaren
