Maxim is boos

Maxim is hoog in een boom geklommen. Hij wil met niemand praten. Hij is boos. Boos op de hele wereld. Boos op alles en iedereen. Maar Maxim is vooral boos op de papa van Seppe.
Mama heeft al een paar keer geroepen dat Maxim naar beneden moet komen. Hij hoort haar wel, maar luistert niet. Hij komt echt niet uit die boom. Hij wacht tot Seppe hem komt zeggen dat het niet waar is. Maar mama zegt dat dat niet kan.

Gisteren heeft Seppe het hem verteld. Zomaar, na de turnles.
'Mijn papa heeft een andere baan,' zei Seppe, 'dus moeten we verhuizen. Papa wil gaan werken als kustwacht. Maar iedere dag naar daar rijden, dat wil hij niet. En dan al die files! Papa houdt er niet van om lang in de auto te zitten. Dus heeft hij een leuk huisje gezocht, dichtbij de zee. Mama en ik zijn zaterdag ook gaan kijken. Er is een grote tuin met een schommel.'
Seppe zei dat zijn kamer veel groter is dan de kamer die hij nu heeft. Maar Maxim wou het niet horen. Hij was kwaad weggelopen en wou niet meer luisteren naar wat zijn beste vriend te vertellen had.

Nu zit Maxim al meer dan een uur in die boom. Hij schopt met zijn schoen tegen de stam, hij is nog steeds boos. Waarom moet een kind altijd doen wat mama en papa zeggen? Waarom beslissen ouders steeds alles? Maxim vindt het helemaal niet eerlijk.
Vorige week wou hij graag met Seppe gaan voetballen, maar van mama moest hij mee naar tante Bertha. Dus miste Maxim de leuke tijd met zijn kameraad. Die stomme tante Bertha doet niets anders dan zeuren. Ze heeft pijn aan haar knie of pijn in haar buik. Het is altijd hetzelfde liedje.
En nu gaat Seppe weg. Volgende week al. Met wie moet Maxim nu voetballen? Naast wie moet Maxim nu zitten in de klas? Stomme baan, stomme zee. Maxim wil er nooit meer naartoe. Bah!

'Maxim, kom naar beneden!' roept mama.
'Nee, ik blijf hier zitten.'
'Seppe is aan de telefoon.'
Nu twijfelt Maxim even. Hij is niet boos op Seppe, want hij kan er niets aan doen dat hij mee moet met zijn papa en zijn mama. Dus klimt Maxim uit de boom en holt hij naar binnen.
'Mag Seppe komen spelen?' vraagt hij aan mama.

'Natuurlijk! Zeg maar dat hij ook mag blijven eten. Ik zal pizza halen.'
'Het mag! Tot straks!' roept hij in de telefoon.
Even lijkt Maxim vergeten te zijn dat zijn beste vriend volgende week gaat verhuizen. Dan zal het niet meer zo eenvoudig zijn om op de fiets te springen om samen pizza te eten. Maxim wordt er droevig van.
Mama heeft het gezien en trekt hem dicht tegen haar aan. 'Lieve jongen, het komt wel goed. We hebben een telefoon, weet je wel? Dus kan je met hem praten na schooltijd. En de zee is nu ook niet zo heel ver. We kunnen wel een keertje naar hem toe.'
'Echt waar?' zegt Maxim blij.
'Echt waar! Beloofd,' antwoordt mama.

Seppe heeft zijn fiets tegen het hekje gegooid en belt vier keer na elkaar aan. Dat doet hij iedere keer. Ook als ze niets hebben afgesproken, weet Maxim altijd dat het Seppe is. Niemand anders drukt vier keer kort na elkaar op de bel. Ook dat gaat Maxim missen.
'Ben je nog boos op mij?' vraagt Seppe en hij gaat op het bed van zijn beste vriend zitten.
'Nee, ik was ook niet boos op jou. Ik vind het gewoon niet eerlijk. Je papa heeft ander werk en jij moet mee. Je mag niet eens kiezen. Ik zou liever hebben dat je hier blijft wonen. Misschien kan ik aan mijn mama vragen of je bed in mijn kamer mag.' Maxim kijkt blij. Waarom heeft hij daar niet eerder aan gedacht? Het is heus zo moeilijk niet. Seppe komt bij hen wonen, en dan is alles opgelost.
Maar Seppe zwijgt. Hij kijkt naar de posters aan de muur, maar niet naar Maxim. Dan kijkt hij op, recht in het blije gezicht van Maxim. 'Dat gaat niet,' zegt hij, 'ik vind het ook verschrikkelijk dat we niet meer bij elkaar in de klas zullen zitten. En het is helemaal niet leuk dat ik niet meer bij je kan komen spelen zonder dat mama of papa een uur moeten rijden.'
'Het gaat echt wel! Ik vraag aan papa of hij plaats maakt in de kamer. Je krijgt de helft van mijn kleerkast, dat vind ik helemaal niet erg!' Maxim geeft nog niet op.
'Maxim, je bent mijn allerbeste vriend. Ik ga je heel hard missen. Alles hier: de school, de straat, ons huis, de voetbalclub... Maar ik wil ook graag bij mijn mama en mijn papa zijn. Begrijp je dat?'
Maxim denkt na. Zijn glimlach is verdwenen. Hij probeert zich voor te stellen hoe hij elke dag door moest komen zonder een knuffel van zijn mama, zonder het stoeien met zijn papa. Nee, Seppe heeft gelijk, dat kan niet.
'De pizza is hier!' roept mama. De jongens vegen hun tranen weg en gaan naar beneden.

'Ik wil iets vragen,' zegt Seppe als hij het laatste stukje pizza heeft opgegeten. Hij kijkt naar de mama van Maxim en aarzelt even.
'Zeg maar jongen, wat scheelt er?'
'Mag Maxim tijdens de paasvakantie een paar dagen bij ons komen logeren?' vraagt Seppe.
Maxim is plots weer heel erg blij, hij kijkt naar mama en roept: 'Mag ik, mag ik, mag ik? Alsjeblieft!'
'Dat is een geweldig idee!' zegt mama. 'Natuurlijk mag je enkele dagen bij Seppe gaan logeren. En de volgende vakantie kom jij gewoon naar ons toe!'
Maxim is zo blij! Hij springt op en knuffelt zijn mama zo stevig als hij maar kan.

'Zie je wel, jongen, het is allemaal zo erg niet. Je beste vriend moet verhuizen, dat is niet leuk. Maar nu kan jij wel voor een tijdje naar zee. Als dat geen leuke vakantie wordt...'
Maxim knikt. 'Maar ik ga je wel heel hard missen,' zegt hij tegen Seppe.
'Niet zo hard als ik jou zal missen,' antwoordt Seppe.
'Wacht even!' Maxim laat Seppe achter aan de keukentafel en rent de trap op. Niet veel later staat hij weer beneden, hij heeft zijn lievelingsknuffel vast. 'Hier,' zegt hij en hij geeft de knuffel aan Seppe. 'Ik wil dat je hem meeneemt. Als je Blackie vasthoudt, denk dan maar dat ik er ben. Zo ben je nooit alleen.'
'Weet je het zeker?' vraagt Seppe.
'Heel zeker. Jij moet veel meer missen dan ik.'
Daar staan ze dan. Beste vrienden, voor altijd.