Keuzes, deel 8
Huilend belde ik Aida. Aida is een Mevrouw met een hoofdletter M. Een Bosnische mevrouw die tijdens de Balkanoorlog naar Nederland gekomen is en hier heel hard geknokt heeft om een leven op te bouwen. In Bosnie ingenieur, hier bij mijn moeder begonnen als thuishulp en zich binnen een paar jaar opgewerkt naar een geweldige zorgverleenster. Klanten en collega’s waren gek met haar, ik ook overigens.
Ik vertelde hortend en stotend Aida over het telefoongesprek met Marjolein dat ik zojuist gevoerd had. Woest was ze, maar ze verzekerde mij dat zij, Hasia en Zarifa gewoon aan het werk waren en dat ze in de middag met zijn drietjes naar kantoor zouden komen. Enigszins gerustgesteld, want gelukkig kwamen de cliënten uit bed, startte ik de auto weer om mijn weg te vervolgen naar kantoor. Een leeg kantoor! Daar zat ik dan weer in mijn eentje.
Ik plofte in mijn stoel en heb zeker een uur of twee daar gezeten in het donker met mijn handen in het haar, het niet meer wetend. Ik wist het echt niet meer. Ik wist wel dat Marjolein, Jolanda en Inge niet echt ziek waren maar dat dit een of andere stunt was, ik kon alleen niet uitvogelen welke stunt en wat ze hiermee wilde bereiken.
