Niet wat mij betreft, maar de boog kan niet altijd gespannen zijn en de koek is ook eens op.
Inmiddels ben ik weer een jaartje ouder al is het niet wijzer. De wijsheid die ik in pacht heb kwam met de jaren gewoon vanzelf.
Mijn geluk kan niet op.
Het is nog zomer en ik kan mijn geluk niet op wat dat betreft. Het grootste gedeelte van de zomermaanden bracht ik in het ziekenhuis door. Hier en daar deelde ik wat van mijn hospital life dat niet van een leien dakje ging.
Er werd prutswerk van een tandarts opgelost (einde van ca 42 jaar pijn) en een verstandskies verwijderd (geen centje pijn, ik heb hem meegenomen en ik mis mijn kies).
Nadat er een virus uitbrak in het ziekenhuis en de zaal ontmet werd heb ik mijn ontslag aangevraagd. Dat werd niet gewaardeerd maar een kind een zomer alleen thuis daar kon ik niet mee leven. Ook kon ik er geen oog dicht doen. Zodra ik plat ging staken de niesbuien en snotneuzen de kop op. Dat kwam toch echt van het beddengoed. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Tenminste, dat dacht ik.
Een vreemde eend in de bijt.
Ruim 6 weken ben ik hondsberoerd geweest van een of ander virus en vervolgens begonnen de niesbuien thuis, ook bij gaan zitten of liggen.
Omdat mijn oorpijnen na afgelopen winter niet ophielden ook doorverwezen naar een kno arts. Een aardslui oud wijf dat hoognodig met pensioen moet. Zij heeft een hekel aan haar patiënten en was nog te beroerd om in mijn oor te kijken. De haat die zij uitstraalde, de hatelijke blikken die zij mij toewierp, viel zelfs zoonlief op. Ik werd bijna verschroeid en het zette hem tot denken. Als blikken konden doden... Eens en nooit weer (eens was drie keer).
Met koorts en "buikgriep" ben ik de jongste telgen gaan ophalen (kind en hond) beide waren op de logeertoer.
Stap voor stap, stukje rijden en pauzeren (lees: voor dood in de auto liggen) ben ik er gekomen. Daar twee dagen op sterven na dood en weer in het koektrommeltje gekropen. Ik weet nog steeds niet hoe ik het gered heb. Dit is voorlopig niet voor herhaling vatbaar.
De scholen zijn weer begonnen.
Dat had weer veel voeten in de aarde. Zoonlief had een busabonnement nodig, zijn bus vertrekt om 5:55 uur en ik moet hem naar de halte brengen. Om 4 uur uit bed is nu vaste prik.
Op woensdag begint de jongste om 7 uur. Voorbereiding op toetsen. Het taxibedrijf werkt weer op volle toeren. Als het even gaat dan gaat de jongste op de fiets. Dit scheelt mij een paar ritten. Het moet maar, elke minuut telt en ook elke cent is er een.
Nijpend.
De kosten voor energie zijn met 50 euro per maand gestegen. Ik voel mij door de Nuon flink genaaid. De vaste prijs voor 1 jaar is erg variabel.
De onderwijskosten en reiskosten van zoonlief zijn nu extra (hoog). Schoolboeken dit jaar nog gratis en voor niets, schooleten vervalt. Het is geen verantwoorde, smakelijke hap en wordt geserveerd na schooltijd.
Snoep verstandig eet een appel?
De gezondheid opkrikkende zijn wij meer fruit gaan eten. Dat is nu drastisch verminderd. De keuze is niet zo reuze en... ons gewicht nam toe!
Echt waar.
De jongste en ik zijn op dieet. Ik herkende mijn kind niet meer toen ik het ophaalde na de logeerpartij. Samen sta je niet alleen dus we gaan er voor.
Inmiddels doe ik 7 maanden zonder prednison en ben ik 0 gram afgevallen. Ra ra?
Ik heb de actifit app op mijn telefoon. Die telt je stappen. De jongste draagt een pedometer (die telt meer stappen) en de weegschaal wordt weer dagelijks gebruikt en hoeft niet meer uit pure verveling spoken te wegen.
Wij zijn nu 5 weken bezig en veel activer, eten minder en nog gezonder maar het resultaat is bedroevend.
De jongste viel alleen de eerste week af.
Open en bloot.
Net als vanouds heb ik weer een been open en bloot liggen en dik onstoken. Een klein plastic gietertje is de dader. Dit zorgt voor pijnlijke nachten en weer even in de lan'gzaam aan' stand, zo breekt het lijntje niet.
De rust is wedergekeerd.
Nadat de buurman eruit is getrapt komt de buurvrouw nu met haar ex die mag verbouwen.
De pedofiele buurman is er nog. Even was zij met hem bevriend (hij micht haar gras maaien toen zij er niet was) maar ook dat is over en uit. Einde verhaal zal het niet zijn want gras groeit.
Lekker sociaal.
De motivatie om te schrijven is op een laag pitje komen te staan en ook mijn inspiratie was spoorslags verdwenen (het kan zo verkeren).
Slecht werkende sites en een belabberde internet verbinding maken het er niet makkelijker op. Gelukkig is er WordPress (ook handig om mee te editen/post op te maken).
Een fijne woensdag allemaal 💕
#kittywu #wakeupkitty #@wakeupkitty #freewriter #life #forthechildren
