Een lange, diepe stilte volgde nadat de geit had verteld over zijn laatste ontdekkingstocht.
Beide leken in gedachten. De pad was de eerste die sprak.
"Weet je het zeker?"
Opgewonden door het idee sprong hij op en af de rots die hij als zitplaats gebruikte. Zijn vriend knikte.
Geit had langer gepraat dan gewoonlijk. Zijn hoofd tolde en zijn keel voelde droog.
"Breng je me erheen?"
"Ik.."
Geits stem klonk als een stel piepende banden toen hij probeerde te antwoorden. Pad had zoiets nog nooit gehoord.Nieuwsgierig kroop hij dichterbij.
"Wat jij", vroeg hij.
De ogen van zijn vriend zagen er rood uit en het was alsof de oogbollen elk moment uit zijn kop puilden.
"Waa ..."
Geit viel op zijn knieën terwijl hij probeerde te praten.
"Wat, waaat", schreeuwde Pad kruipend rond zijn beste vriend.
"Laat me nu niet in de steek, ga staan. Je moet mij daarheen brengen, we moeten samen gaan."
"Water", zei Geit.
Zijn stem klonk niet als de zijne, maar Pad verstond hem.
"Water? Zeker, oké, ik haal wat voor je. De vijver is niet zo ver weg."
Bezorgd kroop en hupte hij zo snel hij kon in de richting van de vijver, zich afvragend hoe hij het water naar zijn vriend kon brengen.
Hij wilde Geit niet teleurstellen en stond hem niet toe hem in de steek te laten. Na al die jaren had Geit de tuin van Eden grvonden, de plek waar ze beiden nog lang en gelukkig konden leven. Het was er enorm groot, stond vol bomen en planten en Geit had ze allemaal geproefd, vertelde dat er ook genoeg voedsel voor hem was.
"Er zijn meer slakken dan je in je hele leven kunt eten", had zijn vriend gezegd.
Bij de vijver dronk hij wat, weekte zijn voeten en vulde zijn mond met water.
Langzaam kroop hij de weg terug in de hoop dat hij niets zou doorslikken en zich afvragend of het water voldoende was om zijn vriend weer in de benen te krijgen.
Geit ademde zwaar en vroeg zich af wat hem te grazen had genomen.
Hij voelde geen angst, kon zich niet herinneren ooit ziek geweest te zijn in zijn hele leven. Zijn kop voelde vreemd, zijn poten weigerden te luisteren en zijn hart klopte in zijn oren.
"Ik waarschuwde je", zei een stem, "ik zei nog zo niet van de verboden vruchten te eten!"
"Verboden vruchten ..."
Had hij ze gegeten? Hij sloot zijn ogen, probeerde het zich te herinneren maar kon het niet. Zijn kop was leeg, de enige gedachte die nog over was, was de wens om te slapen.
Geit uitgestrekt op de grond was wat Pad vond toen hij terug kwam.
Hij kon niet praten met zijn mond vol, duwde de bek van zijn vriend open en spuugde het water erin. Geit slikte maar hield zijn ogen dicht.
"Hij at de verboden vruchten", zei een stem.
Een slak staarde naar Pad.
"Ik heb het hem nog zo gezegd. Je mag niet eten wat niet van jou is, dat is slecht en verboden.'
"Wat voor vruchten", vroeg Pad die de honger voelde opkomen toen hij de vette hap voor zich zag zitten. Hij kroop wat dichter in de richting van Slak. De slak bewoog niet, hij behoorde niet tot de categorie fast food.
"Mensen houden er niet van als je jezelf uitnodigt in hun tuin en hun harde werk vernietigt."
"Hebben ze hem vergiftigd?"
Pad keek van Slak naar Geit. Ging zijn vriend dood? Hij leek geen pijn te lijden, het was meer alsof hij sliep.
"Nee, dat denk ik niet. Hij heeft gewoon te veel gegeten, is moe en als je het mij vraagt dronken. Heb je zijn adem niet geroken?'
Pad wist niet wat hij ervan moest denken.
Hij wist dat zijn vriend leefde om te eten, zich niet inhouden kon. Zodra Geit iets eetbaars in het vizier kreeg stormde hij er opaf en vrat eraan. Alleen al de gedachte aan iets eetbaar deed hem eten.
Geit was géén fijnproever zoals hij. Hij zat dicht tegen zijn vriend aan die luid begon te snurken. Hij zou wachten en over hem waken tot hij wakker werd. Zijn Geit verliezen was meer dan hij kon verdragen.
"De tuin van Eden", dacht hij, "het klinkt allemaal zo mooi, maar het is niet de juiste plek voor mij en mijn vriend."
Hij keek rond.
De lucht was blauw, het gras was groen, de vijver was dichtbij met veel schoon water en het voedsel was binnen handbereik.
Pad glimlachte, opende een oog en Slak was verdwenen.
Pad is op mijn schoot op een stukje oud papier geschetst. Hij weekt zijn voeten ...
Deze fabel is een #weekendfreewrite en een vertaling van mijn Engelse versie "Toad and Goat".
Dedico esta historia a @gertu, ella me inspiró a escribir este cuento. Ik draag dit verhaal op aan @gertu, zij inspireerde mij om het te schrijven.
#kittywu #wakeupkitty #padengeit #verhaalpad #verhaalgeit #steemit #@wakeupkitty
