Kortverhaal - De Ouderschapsaanvraag

Tijd voor een nieuw kortverhaal! Omdat graag wil experimenteren met verschillende genres en stijlen, heb ik deze keer gekozen voor sciencefiction. Het is geen verhaal over buitenaardse wezens of high-tech ruimteschepen, maar één over een koppel in een toekomstige maatschappij dat met behulp van nieuwe technologieën en ideeën hun kinderwens wil vervullen. Dit kortverhaal maakt deel uit van een groter concept in mijn hoofd, maar is ook een opzichzelfstaand deel. Geniet ervan!

Andrew legde zijn hoofd op zijn schouder en rekte zich uit. Hij liet een zachte onverstaanbare kreet ontsnappen en een aantal botten kraakten hoorbaar. De houten stoel waarop hij toch al zo’n half uur zat, was nefast voor zijn rug. Hij zuchtte en hij liet zijn hoofd naar achteren vallen. Die houding voelde oncomfortabel aan, maar ze was beter dan alle andere posities die hij de afgelopen minuten probeerde aannemen.

Bij het naar boven kijken, merkte hij een langwerpige blauwe banier op die aan de muur bevestigd was. In gele letters stond “Bestrijd extremisme met neutraliteit”; het beroemde citaat van Kapitein Burke. Andrew had het altijd al vreemd gevonden dat deze banier schaamteloos in het Nationaal Instituut voor Gezinsaanvragen Nieuw-Atlantis hing. Tijdens de geschiedenislessen leerden kinderen dat Kapitein Burke na de Grote Overstroming een wereld wilde creëren waarin extreme daden en woorden - zo noemde hij het - de kans niet kregen om mensen op te hitsen. Iedereen moest zo neutraal en gematigd mogelijk leven. Volgens Burke leerde de geschiedenis hem dat politiek, activisme, geloof en ook drugs en alcohol alleen meer tot het extreme leidden en dat zorgde voor onheil. Hij geloofde dat mensen dit extremisme achter zich konden laten door zichzelf te begrijpen. Daarom ontwikkelde hij met een groep wetenschappers een reeks objectieve persoonlijkheidstesten die het pad van de mens bepaalden in iedere belangrijke levensfase. Door die testen leerden kinderen welke school en welke opleiding het best bij hen paste, begrepen volwassenen welke carrièreladder ze mochten beklimmen en wisten potentiële ouders of ze geschikt waren kinderen op de wereld te zetten.

Voor die laatste reden zat Andrew op een krakkemikkig stoeltje in het Instituut. Kapitein Burke had misschien een heel ingenieus systeem ontwikkeld - al dacht Andrew er het zijne van - hij had toch mogen investeren in fatsoenlijk meubilair. Naast hem wiebelde Rosalie zenuwachtig op een al even afgeleefde stoel. Hij was bevriend met haar sinds hun kleutertijd en ze was de vrouw met wij een ouderschapsaanvraag had ingediend. Die dag zou het Instituut bepalen of ze goedgekeurd werden voor de volgende fase. Alleen lieten de ambtenaren - haast levenloze robotten die de heel de dag gegevens in hun computers invoerden - hen lang wachten. Andrew kon de spanning niet langer bedwingen en stond op. Hij draaide zich om en keek door de glazen wand waar hij eerder met zijn rug naar toe zat. De wand bood uitzicht op de Atlantische Oceaan. Hoewel de meeste mensen duizelig werden bij het aanzien van het oneindige water, voelde Andrew zich rustig worden. In de verte zag hij een school pauwlipvissen zwemmen. Ze waren een van de weinige vissensoorten die zo dicht tegen de Koepel durfde komen. Andrew volgde de beweging van de school toen ze richting de lichtbundels zwommen die vanuit het wateroppervlak op de Koepel schenen. Dat deed Andrew zich afvragen hoe het aan de oppervlakte was. Honderden jaren geleden, ook onder toeziend oog van Kapitein Burke, werd de Koepel Nieuw-Atlantis gebouwd. De eerste onderwaterstad bood onderdak aan vluchtelingen nadat de aarde onleefbaar werd door de Grote Overstroming. Volgens de overlevering heeft sindsdien niemand nog voet gezet aan de oppervlakte.

Andrew droomde verder over het leven boven water tot hij opgeschrikt werd door een mechanisch klinkende stem.