Mensen doen je pijn. Keer op keer. Ze zeggen nare dingen, doen nare dingen, zien nare dingen. Met jou gaat het steeds slechter en slechter. Je dwaalt af. Op het punt gekomen, helemaal beneden, waarbij je niks meer kan voelen. Je bent het inmiddels wel gewent, als die praatjes, de dingen die mensen doen. Het is nu normaal. Maar daarvoor, moesten ze je eerst naar beneden werken. Naar het uiterste punten laten afdwalen. Het is ze gelukt.

Ik ben het al gewend.