Boek deel2

Ze kon niets bedenken wat dit allemaal tegelijkertijd zou kunnen veroorzaken. De elektriciteit kon om de één of andere reden uitgevallen zijn, maar dat verklaarde niet waarom het zo koud werd!
De angst sloeg nu helemaal rond haar hart. Haar hartslag ging tekeer, ze voelde haar aders kloppen in haar hals en haar ademhaling werd heel onregelmatig. Ze was op weg naar een hyperventilatie-aanval! Carolina moest íets ondernemen! Ze probeerde haar gedachten een beetje te ordenen én te kalmeren, zodat ze haar ademhaling terug onder controle kreeg, waardoor de hyperventilatie-aanval zou uitblijven. Na een paar minuutjes realiseerde ze zich dat er in een kastje vlak bij haar een zaklamp was…
Op de tast in het pikdonker, op handen en knieën, verplaatste ze zich richting het kastje. Haar oriënteringsvermogen werd op de proef gesteld, maar al snel vond ze de zaklamp en gelukkig werkte de batterij nog! Ze knipte het lampje aan, de felle lichtstraal verlichtte de ganse keuken. Desondanks haar ondertussen verkleumde spieren, stond ze snel recht en keek ze om haar heen. Er was niets speciaals te bemerken. Ze besloot om al haar moed bijeen te rapen en toch maar de zekeringskast in de garage te controleren. Op blote voeten, in haar shortje en topje, rillend van de kou, zocht ze haar weg in het donker met enkel een zaklamp, naar de garage.
Net toen ze zich voor de zoveelste keer, sinds ze hier woonden, had misstapt aan de laatste trede van het trapje naar de garage, ging het licht achter haar in de keuken terug aan. Net zoals de tl-lamp in de garage, die dag en nacht brandt. De algehele stilte werd vervangen door het zachte gezoem van de diepvriezer in de garage en ze voelde ook dat het warmer werd.
Carolina knipte het licht van de zaklamp weer uit en keek snel rond. Op het eerste zicht leek alles heel normaal, ze zag niets wat anders was dan voor ze ging slapen. Ze wandelde via de keuken naar de living, waar Snoopy in haar mandje lag, verzonken in een diepe slaap. Alles leek zo normaal!
Snel verkende ze de rest van het huis, maar ze kon niets eigenaardigs opmerken. Hoe langer ze rondkeek en deuren open en dicht deed, hoe meer de enge belevenis naar de achtergrond verdween.
Carolina wandelde terug naar de keuken om het glas water leeg te drinken, want nu had ze nóg meer dorst, en besloot om terug gaan te slapen. Haar angstig gevoel was helemaal verdwenen en de vermoeidheid overviel haar nu nog meer dan anders.
Terwijl ze de trap opging, liet ze de schemerlampjes toch maar branden deze keer. Uitgeput kroop Carolina terug in haar bed en ze viel als een blok in slaap.
De volgende morgen werd ze best wel heerlijk wakker met het zonnetje op haar gezicht. Ze keek door het raam naar buiten, de lucht was helblauw en ze hoorde de vogeltjes vrolijk fluiten.
Carolina rekte zich uitgebreid uit, ze voelde zich wonderwel super uitgeslapen en een enorme opgewektheid maakte zich van haar meester. De belevenissen van afgelopen nacht waren enkel nog een vage herinnering.
Ze opende de slaapkamerdeur en verstijfde! Op de dressoir in de nachthal stond een grote doos, supermooi verpakt met een enorme strik er rond….
Een cadeau! Maar van wie en hoe kwam het daar terecht?