#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt!

“Tuurlijk heb ik weleens een relatie gehad”, vertelde Mandy. “Een maand of zes is het record geloof ik, maar meestal was het lang voor die tijd al over”. Mandy grinnikte. Na het eten en de tiramisu hadden ze nog na zitten tafelen aan de eettafel. Na de koffie had Mandy een fles witte wijn open gemaakt en bij het tweede glas waren ze naar de bank verhuisd. De eerste keer dat Leonie bij Mandy at, was ze kort na de koffie weer naar huis gegaan. De keren erna was ze ietsje langer gebleven, maar vandaag leek ze maar niet weg te willen.

Leonie vertelde meestal weinig over haar dagelijkse beslommeringen aan Mandy, ze voelde zich altijd zo burgerlijk dan. Mandy had een heel ander leven, die had niet gekozen voor een huwelijk en kinderen en ze had altijd een beetje het gevoel dat Mandy daar ook niet over wilde praten. Nu had het gebeurde met Erik haar zo hoog gezeten dat ze er toch over begonnen was en zo was het gesprek op relaties gekomen. Het hielp waarschijnlijk ook wel dat ze inmiddels aan hun derde glas wijn bezig waren.

“Och, mijn eerste vriendje, de arme jongen!” Mandy gierde al bij de gedachte. “Ik was vijftien en na een week was ik al zo verveeld dat ik het maar weer uitmaakte. De arme jongen heeft nog maanden geprobeerd me over te halen om weer verkering met hem te ‘nemen’!” “Wat knap!” zei Leonie. “Ik was negentien toen ik Erik ontmoette en ik was dolblij dat er toch nog iemand was die me wilde. Ik was al bang dat ik een ouwe vrijster zou worden.” zei Leonie. “Een ouwe vrijster! Dat is dan wat ik nu ben zeker!” Mandy gierde het uit. Leonie lag ook dubbel. “Nee, een ouwe vrijster is zo iemand die niets van mannen moet hebben, tenminste, dat zie ik voor me. Zo’n vrouw met een geruite rok en een hele dikke panty met van die stevige, veilige schoenen”. “Zo eentje met een spencer over een net niet witte blouse”. “die als het regent zo’n doorzichtig regenkapje draagt omdat anders haar watergolf instort”. Ze hadden de grootste lol. “Nee, dat ben jij niet”, concludeerde Leonie uiteindelijk terwijl ze de tranen van haar wangen afveegde. Er hing een stilte in de lucht en even leek het of Mandy iets wilde zeggen. “Goh, ik heb in tijden niet zo gelachen”, zei ze uiteindelijk, maar Leonie had vaag het gevoel dat ze iets anders had willen zeggen. “Anders ik wel”, zei Leonie. “Hoe laat is het eigenlijk?” vroeg Leonie uiteindelijk terwijl ze om zich heen keek. Dat was een automatisme, want ze was al vaker bij Mandy geweest en ze wist dus dat die geen klok in haar woonkamer had. Ze pakte haar mobieltje en drukte hem aan. “Jeetje, het is al één uur!” riep ze geschrokken uit. “Ik ga gauw mijn mandje in, ik moet morgen gewoon werken!” Ze stond op en kuste Mandy op haar wang. “Ga maar gauw liefje”, zei Mandy. “Ik heb medelijden met je. Ik zal morgen aan je denken als ik wakker word en me nog een keertje omdraai”.

Loading full article...