#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Leonie stond in de keuken en was bezig een toetje te maken voor haar eetafspraak bij Mandy. Ze had allerlei ingewikkelde recepten de revue laten passeren, maar had uiteindelijk besloten het zichzelf toch wat makkelijker te maken. Ze had gekozen voor een snelle tiramisu, met mascarpone, slagroom, lange vingers, wat likeur en frambozen. Ze stond net te knoeien met de glazen en slagroom toen haar telefoon ging. Ze likte de slagroom van haar vinger, veegde haar handen snel af aan de theedoek en pakte haar telefoon. Ilse. “Hey Iels”, zei ze terwijl ze de telefoon tussen wang en schouder probeerde te klemmen zodat ze verder kon met haar toetje. “Hai hai! Hoe is het met je?” vroeg Ilse. “Goed hoor, ik ben in gevecht met slagroom en frambozen op dit moment”, zei Leonie. “Enne… verder?” Leonie wist natuurlijk wat Ilse bedoelde. Ze wilde weten hoe het met haar ging in de hele situatie rond Mandy. “Ja, verder… het is echt een rollercoaster. Ik wil het en ik wil het niet. Snap je dat?” Het was even stil aan de andere kant van de lijn. “Ja, ik denk dat ik dat wel snap.” Leonie ging verder: “ik denk dat ik echt verliefd ben. Op Mandy. Op een vrouw. En op zich voel ik me daar heerlijk over, het is spannend, Mandy is lief voor me, ik voel me geliefd en mooi enzo… en aan de andere kant zijn er mijn kinderen, en familie enzo. Iedereen die mij kent als een vrouw die op mannen valt. En ik ben al net gescheiden, dat was al een schok voor iedereen. Ik wil niet dat mijn kinderen het moeilijk krijgen als ze dit straks ook nog moeten verwerken en accepteren en ik wil niet dat iedereen denkt dat de bliksem bij me ingeslagen is na mijn scheiding, dat ze me afwijzen, dat ze me niet accepteren. En misschien is het wel een fase. Dus voorlopig vertel ik niemand hierover. Jij houdt je mond hè? Tegen iedereen hoor!” drukte ze Ilse op het hart. “Ook tegen Vincent”, voegde ze er nog aan toe. “Tuurlijk. Ik zeg het tegen niemand, ook niet tegen Vincent. En ik begrijp je punt wel hoor. Veel mensen zullen er inderdaad wel iets over te zeggen hebben. Doe jij maar rustig aan en ontdek je gevoelens. Geef het tijd.” Leonie glimlachte dankbaar. Wat was Ilse toch een heerlijke vriendin! “En hoe is het bij jou?” Ineens bedacht Leonie dat het in Ilse’s huwelijk ook nog niet echt rustig was. “Ja, het gaat wel. In die zin zit ik misschien wel in een zelfde fase als jij. Voor de buitenwereld wil ik nog niks zeggen, omdat ik er gewoon nog niet uit ben en ik wil er ook niet aan denken, eigenlijk. En net als jij, wil ik mijn kinderen verdriet besparen.” Ilse klonk een stuk minder vrolijk nu. “Oké”, zei Leonie. “Ik begrijp het. Wat dat betreft zitten we in iets heel verschillends, maar misschien is het toch meer hetzelfde dan we denken. En je mag er altijd over praten met me hè? Bel me gewoon, maakt niet uit wanneer. En je mag ook altijd langskomen.” besloot Leonie. “I know, nou, ga jij maar verder vechten met frambozen en slagroom en gedraag je!” Ilse klonk weer vrolijk. Ze moesten beiden lachen. “Ik gedraag me voorbeeldig”, zei Leonie. Even was het stil aan de andere kant van de lijn. “Hoe is dat eigenlijk, ik bedoel, met een vrouw, vrijen?” Leonie voelde dat ze bloosde. “Dat weet ik niet”, zei Leonie, ze merkte dat haar stem ineens schor was. “Zo ver zijn we nog niet, we hebben alleen wat gezoend enzo, enne, dat is zonder stoppels dus, haha, best heel fijn, heel zacht, maar… eeh... ik heb geen idee verder eigenlijk dus. Ik ben daar ook best een beetje bang voor”. “Dat snap ik”, zei Ilse, die nu ook niet zoveel meer wist te zeggen. “Nou, rustig aan en doe niks wat je niet wil”. “Doe ik, dat doe ik”, beëindigde Leonie het gesprek.
