#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Leonie had Ilse ervan verzekerd dat ze altijd bij haar terecht kon. Jeetje, dus Ilse had nu toch de knoop doorgehakt. Het had haar ook niet verbaasd als Ilse het toch weer gepikt had. Het was een goed teken dat ze nu voor zichzelf koos, maar het betekende ook dat Ilse een lastige tijd tegemoet ging. Leonie’s gedachten gingen terug naar haar eigen scheiding, nog maar iets meer dan een jaar geleden. Ze was blij dat ze nu alweer zoveel verder was, dat die fase achter de rug was. En ze dacht aan Mandy. Ze had inmiddels nog twee berichtjes aan haar gestuurd, maar had zichzelf verboden nog meer berichten te sturen, ze wilde ook niet wanhopig overkomen. Er was vast een heel normale verklaring voor het feit dat ze nog niet had geantwoord.
“Verwacht je een bericht ofzo?” Judith was weer scherp als altijd. Leonie probeerde er wel op te letten, maar van zichzelf mocht ze ieder half uur even haar telefoon checken om te zien of er nu eindelijk twee vinkjes achter de berichtjes stonden die ze Mandy had gestuurd. Het was er nog steeds maar eentje. “Mijn vriendin Ilse gaat scheiden, ik wil er graag voor haar zijn”, verklaarde Leonie. Judith knikte. “Dat is vervelend zeg. Is dat die van die man die vreemd ging?” Leonie knikte. Ze had Judith in vertrouwen weleens verteld over het gedrag van Vincent. “Maar als ze je belt of appt, dan meldt die telefoon dat wel hoor, daarvoor hoef je er niet steeds op te kijken”, lachte Judith. Leonie bloosde. Aan de kant met dat ding, voor ze helemaal paranoia werd.
Toch keek ze een uur later weer naar haar telefoon en zag tot haar opluchting dat er nu inderdaad twee vinkjes achter de berichtjes stonden. Blauwe vinkjes kreeg ze nooit van Mandy, dus hier moest ze het mee doen. De berichten waren in ieder geval aangekomen, ze moest dus toch nog maar gewoon even afwachten.
‘s Avonds ging ze even bij haar zus langs, even kijken hoe die kleine Siem alweer gegroeid was. Dagmar was in opperbeste stemming, want eind van de week zouden ze de sleutel kregen van hun nieuwe huis, het huis dat ze samen met Michiel had gekocht en waar ze nu al maanden op wachtten. “Ik heb er zo’n zin in! Ik ga een lichtblauwe babykamer maken voor Siem, nu hebben we niet veel aan zijn kamertje gedaan, omdat we toch snel zouden verhuizen.” Michiel lachte. “Ja, dat hele huis interesseert haar weinig meer, het gaat nu vooral om de kamer van Siem! Maar het is goed schatje, we gaan er een leuk kamertje van maken voor hem.” Hij kuste Dagmar in het voorbijgaan en pakte Siem bij zijn voetje.
