Ik heb net het boek, Letters to the lost van Brigid Kemmerer,  uitgelezen. Dit boek bevat 388 pagina's. Het boek heb ik gelezen in het Engels, omdat het op de een of andere manier beter klinkt in mijn hoofd. 

Samenvatting van het boek:

Ik zou net zo goed brieven aan de duisternis kunnen schrijven en een antwoord verwachten.Ik weet niet eens wie je bent, maar ik heb het gevoel dat ik je begrijp.Ik heb het gevoel dat jij mij begrijpt.Juliet laat brieven achter op het graf van haar moeder. Declan werkt op het kerkhof vanwege een taakstraf. Wanneer hij een van Juliets brieven vindt, ontstaat een bijzondere briefwisseling, die zich al snel uitbreidt naar mail en app. Op papier en beeldscherm vertellen Juliet en Declan elkaar alles, denkend dat ze elkaar nog nooit ontmoet hebben. Ze zitten echter op dezelfde middelbare school. Wat doe je als de enige persoon die je echt volledig vertrouwt niet is wie je dacht dat hij was?

Ik heb het boek dus net uitgelezen, binnen een dag. Er is constant spanning, omdat je wilt weten met wie ze schrijft en wat ze naar elkaar schrijven. Daardoor kon ik het boek echt niet wegleggen en heb ik hem dus ook zo uitgelezen. Het einde vond ik jammer, maar tegelijkertijd kan ik mij verplaatsen in de schrijfster en zou ik het zelf ook zo doen. Het boek is zeker de moeite waard om te lezen in het Engels of in het Nederlands.

Het boek was ook goed om te lezen, omdat ik mij kon verplaatsen in de hoofdpersonen. Ze zijn van mijn leeftijd. Ik zit dan niet in dezelfde situatie als hen, maar ik kan wel begrijpen hoe ze zich zo kunnen voelen.

Loading full article...