Een boek schrijven, dat is wat ik altijd al wilde. Net als het exposeren van mijn pentekeningen en mijn bronzen beeldjes. Een ongebreidelde wil om te laten zien wat ik kan. Waar dat uit voortkomt? Dat is een goede vraag. Ik denk omdat ik de jongste was in een gezin met drie kinderen. Ik bewonderde mijn vader en mijn twee oudere broers omdat ze alles beter konden dan ik. Ik wilde dat ook, net als zij de techniek in. Nee ik wilde zelfs meer, ik wilde daarnaast ook een beroemd schilder worden. Het artistieke in me komt van mijn moeder. Als mij werd gevraagd wat ik wilde worden zei ik: ‘Schilder en uitvinder’. Als 15 jarige zag ik op televisie een serie over het leven van Leonardo Da Vinci en ik zag overeenkomsten tussen hem en mij, schilder en uitvinder. Zijn niveau heb ik nooit bereikt en dat zal ik ook nooit meer bereiken. En kunstschilder ben ik ook niet geworden.

Toen ik me bewust werd van het bestaan van meisjes kwamen er romantische gevoelens bovendrijven, die ik wilde verwoorden in gedichten. Maar wel zo dat het niet te truttig werd. Ik gebruikte zinnen als: ‘Herfstig windje neukt de pannendaken.’ Mijn gedichten werden gepubliceerd in het maandblad van Buk-Buk in Heiloo, een jeugdsoos. Daar ontmoette ik mijn latere vrouw, de Heleen uit mijn boek.

Eind jaren negentig ging ik bronzen beeldjes maken en exposeerde die samen met twee andere kunstenaars  in een kerkje bij ons in de buurt. Tijdens de expositie publiceerde ik een gedichtenbundeltje, ‘Visserslatijn, een beeld van een dichter.’ Het is nog steeds verkrijgbaar, nu als E-book bij Pumbo.

Toen mijn vrouw ernstig ziek werd, nadat ze al veel ellende had meegemaakt, begon ik een dagboek bij te houden en in dagelijkse e-mails hield ik familie en vrienden op de hoogte. ‘Je kunt er wel een boek over schrijven,’ zei een van Heleens zussen, doelend op het ziekteproces van haar zusje.

Dat ik ondertussen verliefd was geworden op een van onze vriendinnen was toen nog bij niemand bekend. De zorg voor mijn vrouw, het leiden van mijn bedrijf en de verliefdheid brachten me in een spagaat. Ik voelde me een klootzak en gelijktijdig gelukkig omdat ik iemand had om mijn diepere emoties mee te delen. Na ruim vier jaar ziekbed stierf mijn vrouw. Het idee om een boek te schrijven over deze hectische jaren kreeg meer vorm toen mijn nieuwe liefde voorstelde om een weekje naar Ameland op vakantie te gaan. Ameland was de laatste reisbestemming met Heleen geweest.

Toen het boek voor mijn gevoel klaar was, liet ik het een nichtje lezen. Ze gaf me tips en moedigde me aan om er mee verder te gaan. Met behulp van een schrijfcoach is het uiteindelijk een verhaal geworden wat ik als manuscript aan uitgevers kon sturen. Ik was zeer blij om met Futuro Uitgevers in contact te komen. Zij hadden vertrouwen in mij als schrijver. Het boek is door hen heel mooi vormgegeven en goed geredigeerd. De mooie en emotionele reacties op het boek die ik van zeer uiteenlopende mensen heb gekregen, geven me een trots gevoel.