Het is 8 augustus 1971. Ik ben 8 jaar en mijn pap 43 en we zijn op vakantie in de achterhoek. Daar waren we al eens eerder geweest en dat was kennelijk goed bevallen. Ik zou er nooit meer terugkeren tot vorig jaar (2016), 45 jaar na het overlijden van mijn vader op deze zelfde plek. Ik moest. Weet nog steeds niet waarom, maar ik heb wel de boerenfamilie gesproken die er destijds bij waren, ook al waren zij ook jong of zelfs jonger dan ik. Voor hen was het (logisch) een gebeurtenis waar ze niet al te lang bij stil stonden, maar voor mij stopte daar in dat vakantiehuisje zo ongeveer mijn leven. Het plezier verdween uit mijn ogen, uit mijn hart. Niet zo gek misschien dat het juist nu mijn hart is die net als die van mijn vader faalt. Alleen heb ik het overleefd. Nu alweer 2 jaar geleden. Precies deze dag zie ik ineens op mijn computer. Dat is een grappig toeval overigens.
Ik heb meteen geroepen, als ik dan toch moet gaan, dan net als papa … In mijn slaap. Niet in een ziekenhuis aan alle apparaten en inmiddels weet ik helaas wat dat inhoudt.
Maar waarom begin ik hierover? Nou misschien wel omdat het de 18e september is en ik op deze dag m’n tweede hartinfarct kreeg (nadat de eerste 4 jaar daarvoor is afgedaan als hyperventilatie en hysterisch… Duhuh)
Maar vooral omdat mijn ouderlijk huis is verkocht. Eigen keuze, dat wel. Maar daardoor word ik aan alle kanten getriggerd door mijn verleden.
En ineens vanochtend, terwijl ik onder de douche sta, schiet het liedje ‘Pappie loop toch niet zo snel’ in mijn hoofd.
De boodschap van ‘boven’ is denk ik wel duidelijk. Het verleden afsluiten en m’n snoet richting de toekomst te keren.
In 1971, het jaar van papa’s overlijden kwam dit nummer in november van dat jaar de hitlijsten binnen. Het zal geen verrassing zijn dat dit nummer mij als ukkepuk van toen inmiddels nét 9 jaar enorm raakte.
“Pappie loop toch niet zo snel
Loop wat zachter, toe
Want ik ben al zo moe
Pappie loop toch niet zo snel”
En moe was ik. Van het huilen. Mijn pappie liep te snel en ik heb hem nooit meer in kunnen halen.
En nu haal ik het huis leeg met de laatste spulletjes die er nog zijn van hem en mijn moeder. Zijn schep, hark en schoffel staan nu in mijn schuur. De hark die hij gebruikte om het grindpad te ordenen. Gans verroest, maar hé ze doen hun werk nog. Okay de schep buigt om als je flink wil scheppen, maar het schept nog.
Een tafeltje van mijn moeder heeft inmiddels 3 pootjes en ligt hier in mijn andere huisje om gerepareerd te worden en een nieuwe look te krijgen. Dat heeft het antieke tafeltje verdiend en ik zie de glimlach om de mond van mijn moeder om mijn ‘wilde’ plan.
Regelmatig met tranen over m’n wangen neem ik langzaam afscheid van mijn (ouderlijk)huis waar ik de laatste jaren in gewerkt heb. Huurders een fijne plek heb mogen geven om te wonen.
Maar het is inderdaad tijd om afscheid te nemen van het één en ander, dan wel opnieuw ingeblazen leven op te pakken. Welk leven? Geen idee. Loop al 2 jaar in rondjes, waarin ik veel geleerd heb over mezelf en mijn creativiteit weer herontdekt heb. Waarin ik mijzelf meer en meer terugvond in mijn kern.
Ik weet nog niet precies welke afslag op die rotonde de mijne is, maar één ding weet ik wel ...
Ondanks alles heb ik nog een toekomst en ben ik al 14 jaar ouder geworden dan mijn vader met mijn brakke hart. En in dat hart pomp ik de liefde rond voor mijn paps en mams. Zoveel aan ze te danken. Zonder hen was ik niet wie ik nu ben, ondanks ‘the long and winding road’.
The long and winding road
That leads to your door
Will never disappear
I've seen that road before
It always leads me here
Lead me to your door
The wild and windy night
That the rain washed away
Has left a pool of tears
Crying for the day
Why leave me standing here
Let me know the way
Many times I've been alone
And many times I've cried
Any way you'll never know
The many ways I've tried
But still they lead me back
To the long winding road
You left me standing here
A long long time ago
Don't leave me waiting here
Lead me to your door
