18-09-2017 .. Pappie loop toch niet zo snel....

Het is 8 augustus 1971. Ik ben 8 jaar en mijn pap 43 en we zijn op vakantie in de achterhoek. Daar waren we al eens eerder geweest en dat was kennelijk goed bevallen. Ik zou er nooit meer terugkeren tot vorig jaar (2016), 45 jaar na het overlijden van mijn vader op deze zelfde plek. Ik moest. Weet nog steeds niet waarom, maar ik heb wel de boerenfamilie gesproken die er destijds bij waren, ook al waren zij ook jong of zelfs jonger dan ik. Voor hen was het (logisch) een gebeurtenis waar ze niet al te lang bij stil stonden, maar voor mij stopte daar in dat vakantiehuisje zo ongeveer mijn leven. Het plezier verdween uit mijn ogen, uit mijn hart. Niet zo gek misschien dat het juist nu mijn hart is die net als die van mijn vader faalt. Alleen heb ik het overleefd. Nu alweer 2 jaar geleden. Precies deze dag zie ik ineens op mijn computer. Dat is een grappig toeval overigens.
Ik heb meteen geroepen, als ik dan toch moet gaan, dan net als papa … In mijn slaap. Niet in een ziekenhuis aan alle apparaten en inmiddels weet ik helaas wat dat inhoudt.

Maar waarom begin ik hierover? Nou misschien wel omdat het de 18e september is en ik op deze dag m’n tweede hartinfarct kreeg (nadat de eerste 4 jaar daarvoor is afgedaan als hyperventilatie en hysterisch… Duhuh)
Maar vooral omdat mijn ouderlijk huis is verkocht. Eigen keuze, dat wel. Maar daardoor word ik aan alle kanten getriggerd door mijn verleden.
En ineens vanochtend, terwijl ik onder de douche sta, schiet het liedje ‘Pappie loop toch niet zo snel’ in mijn hoofd.
De boodschap van ‘boven’ is denk ik wel duidelijk. Het verleden afsluiten en m’n snoet richting de toekomst te keren.
In 1971, het jaar van papa’s overlijden kwam dit nummer in november van dat jaar de hitlijsten binnen. Het zal geen verrassing zijn dat dit nummer mij als ukkepuk van toen inmiddels nét 9 jaar enorm raakte.
“Pappie loop toch niet zo snel
Loop wat zachter, toe
Want ik ben al zo moe
Pappie loop toch niet zo snel”

En moe was ik. Van het huilen. Mijn pappie liep te snel en ik heb hem nooit meer in kunnen halen.

En nu haal ik het huis leeg met de laatste spulletjes die er nog zijn van hem en mijn moeder. Zijn schep, hark en schoffel staan nu in mijn schuur. De hark die hij gebruikte om het grindpad te ordenen. Gans verroest, maar hé ze doen hun werk nog. Okay de schep buigt om als je flink wil scheppen, maar het schept nog.
Een tafeltje van mijn moeder heeft inmiddels 3 pootjes en ligt hier in mijn andere huisje om gerepareerd te worden en een nieuwe look te krijgen. Dat heeft het antieke tafeltje verdiend en ik zie de glimlach om de mond van mijn moeder om mijn ‘wilde’ plan.

Regelmatig met tranen over m’n wangen neem ik langzaam afscheid van mijn (ouderlijk)huis waar ik de laatste jaren in gewerkt heb. Huurders een fijne plek heb mogen geven om te wonen.