#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! 

Zaterdagochtend stond Dagmar ineens weer voor de deur. “Ga je mee naar de markt?” vroeg ze haar zus. “Ja, dat vind ik wel gezellig”, zei Leonie “even mijn jas en een tas pakken”. Leonie voelde zich blij. Gezellig, met haar zus naar de markt, dat was in geen jaren voorgekomen. Zo’n scheiding had toch ook zijn voordelen. Normaal gesproken had Dagmar geen inbreuk willen maken op de routine van het gezin en zou Leonie dingen samen gedaan hebben met Erik, maar nu was ze alleen en konden ze gezellig samen op pad. “Is Michiel er niet?” vroeg ze voor de zekerheid. Ze wist dat Michiel op zaterdag vaak sportte of andere bezigheden had. Dagmar en Michiel woonden ook niet samen, dan had je dat wellicht ook sneller. “Nee, die is sporten”, bevestigde Dagmar. En dus slenterden ze samen over de markt. Leonie hield ervan. Lekkere broodjes kopen bij de broodkraam, kaas bij de kaasboer. Ze bleven even staan bij een kraam die schoenen verkocht. “Dat zijn lekkere schoenen,” concludeerde Dagmar, “ik denk dat ik die wel wil. Met die buik straks, dan zijn makkelijke, iets stevigere schoenen wat praktischer dan die hakken.” Dagmar had altijd een voorkeur voor hakken gehad. En dus keken ze samen op de kraam en uiteindelijk verdween er een paar lichtblauw suède-achtige stevige stappers in de tas van Dagmar, nadat de verkoper haar er veel plezier mee had gewenst. “Zullen we nog even koffie drinken?” vroeg Leonie. “Zullen we dat anders bij mij thuis doen?” vroeg Dagmar. “Dat is prima”, zei Leonie. Ze liepen met al hun tassen terug naar hun fietsen.

Dagmar zette twee koppen thee op tafel en haalde een pak koekjes, dat ze op de markt had gekocht, uit haar tas. Het was thee geworden, Leonie was solidair geweest met haar zus, die nog steeds misselijk werd van de geur van koffie. Ze keek rond in de gezellige woonkeuken van Dagmar’s flatje. Ze was hier al een tijd niet geweest, in beslag genomen door haar eigen besognes. Dagmar woonde hier al jaren, in dit kleine flatje. Samen met Demi, die op zaterdag bij de supermarkt werkte. “Ik wil jou iets vragen”, begon Dagmar aarzelend. “Hoe zie jij het nou? Mijn zwangerschap, het samenwonen straks met Michiel, en Demi? Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik het moet doen. Hoe het goed is voor iedereen. Ik wil niets liever dan samen met Michiel een huis kopen en daar de baby laten opgroeien. En ik wil Demi niet het huis uit jagen, we zijn al die jaren saampjes geweest. Wat wij hebben samen, is niet zomaar een moeder-dochterband. Demi wil niet met Michiel en de baby in één huis, dan voelt ze zich teveel, maar ik wil zo graag een gezin zijn met allebei mijn kinderen straks. Ik wil dat Demi écht een zus is voor de baby en ik heb het gevoel dat ze dat niet zo voelt als ze niet bij elkaar in huis wonen. Ik heb straks twee keer een gezin gehad, één keer als alleenstaande moeder met Demi en straks met Michiel en de baby en dat wil ik eigenlijk niet.”

Loading full article...