Gisteren liet ik jullie kennismaken met Leonie. Wie deze kennismaking gemist heeft, kan dit hier teruglezen. Hier onder gaat het verhaal verder.

Voor het huis zover was dat ze erin konden gaan wonen, moest er nog wel het één en ander gebeuren! Behang moest van de muren gehaald worden. Gelukkig had ze de laminaatvloer over kunnen nemen, dat scheelde weer, ook in tijd, want nu het eenmaal zover was dat ze de sleutel had, wilde ze ook het liefst zo snel mogelijk over! In een scheiding nog bij elkaar in één huis moeten wonen, was bepaald een uitdaging te noemen. De verhoudingen waren veranderd en wat Leonie nooit verwacht had, dat ze elkaar in een ruzie te lijf zouden gaan, dat zag ze in de toekomst eventueel wel gebeuren als de situatie zo bleef. Het zou dus goed zijn als ze snel in haar nieuwe appartement kon trekken. Werk aan de winkel dus! De koffie was op en ze begon maar gewoon met het behang eraf halen in de woonkamer. Straks zouden de hulptroepen komen, dan zou het sneller gaan. Voor ze het wist, was ze lekker bezig de muren nat te maken met een spons om een paar minuten later het behang eraf te kunnen halen. Er vormde zich al een behoorlijke berg behangslierten op de grond. Pas halverwege de middag voelde Leonie hoeveel honger en dorst ze eigenlijk had. Ze diepte de meegebrachte boterhammen op uit de tas en schonk een glas water in: nu eerst even wat eten! Niet veel later ging de deurbel. De deurbel! Háár deurbel! Bijna huppelend ging ze naar de deur. Daar was haar zus, Dagmar, de eerste van de hulptroepen. Dagmar omhelsde haar vrolijk en liep met haar mee het appartement in. Ze bewonderde de ruimtes en Leonie drukte nog maar eens op de knop van de Senseo.

Dagmar is de jongere zus van Leonie, ze schelen ruim twee jaar. De twee zussen waren erg naar elkaar toe gegroeid nadat Dagmar, tijdens een vrij heftige puberteit, op haar zestiende zwanger bleek te zijn. De schrik was groot, of eigenlijk kun je het rustig paniek noemen. Dagmar had al een tijdje vermoed dat ze zwanger was, maar had het niet durven zeggen. Niet tegen haar ouders en ook lange tijd niet tegen haar vriendje. Het was Dagmar’s moeder die op een gegeven moment iets begon te vermoeden toen Dagmar’s buik steeds dikker werd. Wat een dramatische avond was dat, Dagmar overstuur en haar moeder ook natuurlijk, vader zat wat wit weggetrokken stil op de bank. Het vriendje werd gesommeerd te komen. Hij was inmiddels al wel op de hoogte, maar had de confrontatie nog weggestopt omdat het nog zo irreëel leek. Hij? vader? En omdat niemand het nog wist, kon hij het ook nog even aan de kant schuiven voor zichzelf. Toen hij op die dramatische avond met de feiten werd geconfronteerd, had het er nog even op geleken dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen, maar dat was van korte duur. Twee weken later verbrak Roy alle banden met Dagmar, die gebroken achterbleef. Daar kwam Leonie in beeld, en ook de rest van het gezin, vader, moeder en hun oudere broer Alexander. Met zijn allen sleepten ze Dagmar door haar zwangerschap heen, pepten ze haar op als ze weer nagekeken was op straat of als er vervelende opmerkingen gemaakt werden. Soms zaten ze tot diep in de nacht te praten. Tegen de tijd dat Dagmar moest bevallen, was het gezin een sterke eenheid. Precies op haar zeventiende verjaardag beviel Dagmar van een meisje, die ze Demi Dagmar noemde. Rond Demi’s derde verjaardag verhuisden Dagmar en Demi naar een eigen flatje, Leonie had haar nichtje dus dagelijks meegemaakt die eerste jaren en had haar zus vaak geholpen met Demi. Demi… wat gaat de tijd snel! Demi was nu al een hele dame van 19 jaar oud. Met Roy was er geen rechtstreeks contact, wel met de ouders van Roy, die na een moeilijke start toch graag de rol van opa en oma op zich hadden willen nemen. Zo pasten opa en oma Eikelburg regelmatig op Demi toen ze klein was en ook tegenwoordig had Demi een goed contact met hen.

Wil je weten hoe het verder gaat? Dat kun je hier lezen!


Loading full article...