Dit is deel 3 uit het vervolgverhaal over Leonie. Het vorige deel vind je hier, wil je vanaf deel 1 instappen, dan kan dat hier.
Samen werkten ze nog even door in het huisje, tot het etenstijd was. Leonie’s ouders hadden haar kinderen die dag opgevangen uit school en toen Leonie en Dagmar in hun ouderlijk huis aankwamen, kwamen de etensgeuren hen al tegemoet. Na het eten zou Leonie eerst alleen met haar kinderen terugkeren naar het appartement, om ze zo de kans te geven het te bekijken zonder buitenstaanders erbij. Een uurtje later zouden haar ouders en Dagmar en haar vriend Michiel ook komen. Zwijgend aten ze. Leonie wilde niet te enthousiast zijn over het appartement tegenover haar kinderen. Zij waren er nog niet geweest tenslotte en de reden dat ze dit appartement had, was voor de kinderen niet bepaald een blije gebeurtenis. Toch was ze er heel blij mee. Dat maakte het wat lastig om de juiste toon te vinden.
Ze keek naar haar kinderen, die ogenschijnlijk rustig zaten te eten, maar ze voelde de spanning in de lucht hangen. Julia zat tegenover haar, met haar dertien jaar al aardig aan het puberen. Zij kon weleens het meeste tegengas geven tegen de situatie. Naast Leonie zat haar zoon Martijn. Hij was bijna elf jaar, nog echt een basisschoolkind, een gevoelig en zwijgzaam jongetje. Ze bedacht dat ze hem in de gaten moest houden, er kon zich bij hem onderhuids weleens veel meer afspelen dan hij liet zien. Haar ogen dwaalden naar de andere kant van de tafel, waar haar jongste dochter Ismay naast haar opa zat. Kleine Ismay, haar baby. Nou ja, baby, inmiddels was ze uitgegroeid tot een dame van acht jaar oud, maar toch bleef ze haar baby. Leonie voelde een steek van verdriet. Wat deed ze haar kinderen eigenlijk aan? Soms was het moeilijk om haar beslissing om te gaan scheiden door te zetten, om achter haar keuze te blijven staan. Als ze dan haar kinderen zag… Je wil als moeder niets liever dan je kinderen pijn besparen.
Aan de andere kant wist ze heel goed dat dit uiteindelijk de beste keuze was. Ze moesten gewoon even door deze rottige periode heen met zijn allen, wennen aan de nieuwe situatie en daarna? Daarna zou alles beter worden. Er zou rust zijn. De kinderen zouden zien dat hun ouders gelukkig werden, ook al waren ze gescheiden. Ze zouden alleen gelukkiger zijn dan wanneer ze samen waren. Ze konden elkaar niet meer gelukkig maken en kinderen op laten groeien in een gezin waar de ouders elkaar naar het leven staan en ongelukkig zijn, dat was niet het goede voorbeeld dat ze haar kinderen mee wilde geven in het leven. Ze wilde het beste uit haar leven halen en ze wilde het goede voorbeeld zijn voor haar kinderen. Ze moest hen laten zien dat je voor jezelf mag kiezen, ook al doet het pijn. Dat liever dan de rest van je leven ongelukkig zijn en elkaar ongelukkig maken.
Het vervolg lees je hier.
