Leonie moet glimlachen om haar oudste

Na het eten verdwijnt het viertal in de auto naar het appartement, dat aan de andere kant van het centrum ligt ten opzichte van het huis van Leonie’s ouders. Het huis waar haar ex blijft wonen ligt aan de rand van de stad, niet ver van het appartement. De kinderen zullen de afstand straks op de fiets makkelijk kunnen overbruggen. Ook in de auto hangt een spanning, Julia staart wat voor zich uit en de twee jongsten zitten wat met elkaar te kletsen en te stoeien, wat ieder moment kan ontaarden in iets waarin Leonie zal moeten ingrijpen. Leonie voelt een enorm enthousiasme voor haar nieuwe appartement en wil haar kinderen heel graag hun nieuwe thuis laten zien. Aan de andere kant voelt ze terughoudendheid en verdriet. Het zal wennen worden de kinderen straks maar de helft van de tijd om zich heen te hebben. Ze is blij met het co-ouderschap, die ouderwetse regelingen dat de vader zijn kinderen om de week een weekend ziet, zijn gelukkig bijna uitgestorven. Deze regeling is niet alleen veel beter voor de vader, die hierdoor niet de pretouder wordt, maar een gelijkwaardige opvoeder blijft, maar het geeft beide ouders ook vrijheid. En alhoewel ze nu helemaal niet zo’n behoefte heeft aan die vrijheid, denkt ze dat ze er toch best van kan genieten om even helemaal de tijd aan jezelf te hebben.

Leonie parkeert haar auto voor het appartementengebouw en haalt de sleutel uit het contact, nu gaat het gebeuren. Ze stappen uit en lopen naar de toegangsdeur. “Waar moeten we heen?” roept Ismay, die vooruit wil rennen. “De trap op, één verdieping hoger”, antwoordt Leonie en Ismay begint de trap op te rennen, gevolgd door Martijn. Julia loopt net iets achter Leonie, ze kijkt nog steeds niet vrolijk. Leonie twijfelt, moet ze iets zeggen of het maar gewoon even laten rusten? Ze is bang voor eventuele verwijten en besluit maar even haar mond te houden. Ze zal binnenkort wel proberen een goed gesprek te voeren met Julia. Als ze bovenaan de trap komt, klapt net de deur naar de galerij dicht, Martijn en Ismay rennen al over de galerij. “Nummer 22!” roept Leonie hen na als ze de deur weer opent. De kinderen zijn er al voorbij en komen weer terug rennen. De twee kleintjes zijn net iets eerder bij de deur dan Leonie en Julia. Leonie opent de deur en laat de kinderen even een rondje lopen. Ismay en Martijn rennen van kamer naar kamer en Julia heeft duidelijk last van een loyaliteitsconflict, ze kijkt wel, maar wil haar moeder laten voelen dat het min of meer onder protest is. Ze laat haar maar even begaan.

Ze loopt met Martijn en Ismay naar de slaapkamers en wijst waar ze komen te slapen. De meisjes samen in de grote kamer, Julia aan de raamkant en Martijn in het kleine kamertje. Ze begint nogmaals over de kleuren van de muren. De kamer van Martijn wordt turkoise met schelpenbehang, de kamer van de meiden wordt een uitdaging. Ismay is nog in de roze fase, maar Julia is daar natuurlijk allang voorbij. De kamer zal doormidden gedeeld worden door twee kasten die naast elkaar komen te staan, zodat ze beiden ook meteen een eigen kast hebben die met de deurkant in hun eigen gedeelte van de kamer staat. De lange muur die in beide kamers loopt, wordt wit geschilderd. Ismay gaat voor een combinatie van roze en rood en Julia’s kamer wordt lila. Julia heeft het raam in haar deel van de kamer, dus die mag ook de kleur van de gordijnen kiezen, daar moeten ze nog naar op jacht. Vanmiddag heeft ze al besloten haar eigen slaapkamer te behangen met lichtblauw behang met roze bloemetjes, gewoon omdat ze daar zin in heeft. De gordijnen houdt ze dan wel rustig, in gebroken wit ofzo. Julia staat afwezig uit het raam te kijken in wat haar slaapkamer zal worden. Leonie besluit een poging te wagen: “zie je het een beetje voor je?” vraagt ze haar oudste dochter voorzichtig. Julia kijkt haar aan. Ze ziet dat ze ergens in de verte het toch best leuk vindt een slaapkamer in te richten, maar ze ziet ook dat haar dochter besloten heeft duidelijk te maken dit niet leuk te vinden. Wat kun je het jezelf toch moeilijk maken! Leonie moet er stiekem een beetje om glimlachen, hoe vervelend ze het ook vindt voor haar oudste.

Wil je weten hoe het verder gaat? Dat lees je hier.