Leonie's vader is de reddende engel

Het vorige deel van Leonie lees je hier, wil je vanaf deel 1 instappen? Dat kan hier.

Dan gaat de deurbel en Ismay rent al naar de deur. Leonie’s vader en moeder zijn er, samen met Dagmar, Demi en Michiel. Michiel en Dagmar zijn nu bijna twee jaar samen en hij lijkt een blijvertje te zijn. Dagmar heeft zich na de geboorte van Demi jarenlang gestort op de verzorging van haar dochter, het heeft haar volwassen gemaakt. Wat later waren er weleens relaties, maar de meesten haakten toch af, Leonie vermoedde dan altijd dat ze het toch niet zagen zitten dat Dagmar de zorg voor haar dochter had. Een paar keer leek er een serieuze kandidaat te zijn, maar langer dan een jaar of twee duurde het nooit. Michiel is anders. Hij is rustig, niet snel onder de indruk van dingen en hij houdt overduidelijk van Dagmar. En alhoewel Leonie Michiel niet altijd even goed kan peilen, is het voor haar genoeg dat haar zusje gelukkig met hem is. Michiel en Dagmar wonen nog niet samen, vooral in verband met Demi. Dagmar en Demi wonen samen in een klein flatje, waar eigenlijk niet genoeg ruimte is voor Michiel. Michiel woont vijftien kilometer verderop in een groter appartement, maar dat is voor Demi weer heel onpraktisch in verband met de vervolgopleiding die zij doet. Voorlopig blijft het dus bij LAT-ten.

Leonie’s vader draagt een pot met buitenplanten en geeft die aan Leonie. Die zal ze straks op de galerij bij de voordeur zetten. Het geeft altijd iets vrolijks, bloemen bij de voordeur. Leonie had haar vader meegenomen toen ze het appartement bezichtigde, ook omdat hij de technische staat van het huis beter kon bekijken dan zij. “Je hebt het goed voor elkaar, meisje”, zei hij, terwijl hij zijn hand op haar rug legde. “Hier zul je best gelukkig worden”. Leonie ziet dat Julia geïrriteerd naar haar opa kijkt na deze opmerking. De familie maakt een rondje door het huis terwijl Dagmar weer verder gaat met behang afplukken. “ooooh… mogen wij dat ook doen?” vraagt Martijn met Ismay naast zich. Dagmar knikt. “Ja hoor, grijp je kans!” Niets zo leuk tenslotte als iets doen wat normaal gesproken niet mag. De twee beginnen aan het behang te peuteren. Weer de bel. Leonie ziet dat Ismay naar de deur wil rennen, maar ook het behang plukken zo leuk vindt, dus loopt ze zelf naar de deur. Het is Ilse, haar vriendin sinds de middelbare school. Ze geeft Leonie een knipoog en spreidt dan haar armen om haar een knuffel te geven. “Hey meisje, gaat het wat?” Leonie kijkt haar dankbaar aan. “Ja hoor”, zegt ze en voegt er fluisterend aan toe “ik ben zo blij dat het nu zo ver is!”. Ilse glimlacht. Ze hebben veel gepraat de laatste tijd, Ilse weet alles wat Leonie bezig houdt en heeft weinig woorden nodig. Samen lopen ze de woonkamer in. “Ha Ilse!” zegt Leonie’s moeder. Leonie voert Ilse mee naar de andere kamers en vertelt wat ze van plan is te doen. Als ze samen op het balkon staan, horen ze de voordeur dicht slaan. Ze kijken elkaar vragend aan en dan steekt Dagmar haar hoofd om de hoek. “Julia”, zegt ze terwijl ze met haar hoofd knikt in de richting van de voordeur. Leonie kijkt van Ilse naar Dagmar en loopt dan naar binnen, richting de deur.

Als ze de voordeur open doet, zie ze Julia wat lamlendig tegen de reling van de galerij aan hangen. “Gaat het, meisje?” vraagt Leonie haar oudste dochter. Julia haalt haar schouders op. Leonie twijfelt: erheen lopen en een arm om haar heen slaan of hier blijven staan? Ze besluit tot het eerste en doet een stap in de richting van Julia. Maar Julia’s afwerende lichaamshouding zegt genoeg en ze houdt weer in. “Lieverd, ik weet dat het niet leuk is en ik weet dat je het niet begrijpt, maar dit is echt het beste. We moeten hier even doorheen”. Julia kijkt haar woedend aan. “Even doorheen? En daarna komt alles weer goed? Nee toch? Alles verandert voor altijd! Ik wil naar huis… eeeh… naar papa”. Julia kijkt er uitdagend bij. Leonie besluit niet op dat laatste te reageren. Ook Leonie zal vanavond en de komende weken, tot het huisje klaar is, nog gewoon in de ‘echtelijke woning’ slapen, maar ze is het met Julia eens dat er vandaag dingen veranderd zijn. Vandaag is het proces ingezet dat ervoor zorgt dat dit haar thuis wordt en dat andere huis wordt het huis van haar ex. “Ik breng jullie er zo heen” zegt Leonie zachtjes en halverwege haar zin gaat de voordeur open en komt haar vader naar buiten. “Weet je wat”, zegt haar vader “wat nou als ik de kinderen naar huis breng? Dan kunnen jij en Dagmar nog even doorwerken”. Dankbaar kijkt ze haar vader aan. “Als je dat wil doen, graag pap”, zegt ze en ze loopt naar binnen om de andere twee te roepen. Die hebben zo te zien inmiddels alweer genoeg gekregen van het behang afhalen. “Opa brengt jullie naar huis”, zegt ze tegen de twee. Martijn loopt gedwee richting de voordeur en Ismay volgt hem mokkend.

Lees hier verder.