#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
Het einde van de zomervakantie begon in zicht te komen, de weken waren bijna ongemerkt voorbij gegleden, de kinderen kwamen en gingen en zo raakte iedereen langzaam gewend aan het nieuwe schema en aan het nieuwe huis. Op een warme dag had Mandy haar intrek genomen in het huis naast Leonie. Ze had in haar nette kleren toegekeken terwijl de verhuizers alle dozen naar binnen sjouwden en in de juiste kamers neerzetten. Een paar dagen later was Leonie even bij haar gaan kijken, toen alles op zijn plek stond en ingericht was. Witte meubels en een paar grote kamerplanten, heel anders dan Leonie’s bij elkaar geraapte inrichting, die wonderwel bij elkaar paste. Leonie praatte graag met Mandy, ze zou niet met haar willen ruilen, maar voelde een soort bewondering voor haar buurvrouw. Ondanks de grote verschillen in hoe ze hun levens hadden ingericht, groeide er een bijzondere vriendschap tussen Leonie en Mandy.
Het einde van de zomervakantie werd aangekondigd door het schoolboekenpakket dat arriveerde voor Julia. Het net gekochte kaftpapier werd op tafel gelegd en samen kaftten ze de boeken. Leonie had dat altijd wel een leuk werkje gevonden en ze constateerde dat ze dat kennelijk aan haar dochter had doorgegeven. Martijn zat erbij te kijken, zich in gedachten kennelijk voorbereidend op het komende jaar. Volgend jaar zou er voor hem ook zo’n boekenpakket komen, hij ging naar groep acht na de zomervakantie. Het onderwerp ‘school’ was door het boekenpakket direct bijna voelbaar aanwezig in huis. Leonie merkte dat haar kinderen er aan de ene kant nog helemaal geen zin in hadden, maar aan de andere kant ook weer wel. Dat herkende ze wel uit haar eigen jeugd. Vakantie was leuk, maar die zes weken in de zomer had ze altijd best heel lang gevonden. Na een week of vier had ze meestal wel weer zin in het nieuwe schooljaar gehad.
Ismay droeg inmiddels de verantwoording voor de aardbeienpot. Leonie’s jongste had de plantjes met liefde geadopteerd. Ze gaf ze water als het warm was en iedere ochtend keek ze of er al aardbeitjes rijp waren om op te eten. Dan ging ze met een bakje en een schaartje naar buiten om heel voorzichtig de aardbeitjes af te knippen, om daarna trots weer binnen te komen en haar oogst te tonen aan wie het maar wilde zien.
