#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt!
Buiten voor Leonie’s appartement toeterde Dagmar. Leonie pakte snel haar jas en tas en liep naar buiten. Dagmar kwam haar oppikken om naar de verloskundige te gaan. Ze was inmiddels een paar keer geweest met Michiel en nu mocht Leonie een keer mee. “Ik vind het best spannend”, zei Leonie terwijl ze de autodeur dicht trok en haar gordel vastmaakte. Dagmar grijnsde. “Ja, dat blijft het altijd wel hè? Van Demi is het al zo lang geleden, dat lijkt wel in een vorig leven. En er is zoveel veranderd! Het is voor mij ook gewoon weer helemaal nieuw!” Leonie keek naar de buik van haar zus. Dagmar zag het. “Ja, groeit goed hè?” “Nou, daar kun je het over hebben! Zijn het er niet toevallig twee?” “Ow, hou op hoor, daar zou ik echt van schrikken! Nee hoor, het is er gewoon eentje”, zei Dagmar stellig.
“Al nieuws aan het huizenfront?” vroeg Leonie. Ze wist dat Dagmar en Michiel aan het rondkijken waren naar een huis waar ze met hun toekomstige gezinnetje konden gaan wonen. “Nou, nu je het daarover hebt… we hebben wel een leuk huisje gezien! Overmorgen gaan we het bezichtigen. In het dorp waar Michiel woont”, zei Dagmar. “En Demi?” vroeg Leonie. “Ja, daar is nog niets aan veranderd. Ze is aan het kijken naar een kamer, maar dat valt ook nog niet mee zo halverwege het jaar. We gaan het wel beleven. Ik hoop stiekem dat ze straks toch mee verhuist, tijdelijk, maar dat het haar zo goed bevalt dat ze blijft”. Leonie glimlachte naar haar zus. Ze wist wel dat het Dagmar’s wens was om met Michiel, Demi en straks de baby in één huis te wonen. Ze kon zich dat ook wel voorstellen.
Inmiddels waren ze bij de verloskundigenpraktijk aangekomen. Ze namen plaats in de wachtkamer maar werden al na drie minuten binnen geroepen. “Je zus zeker?” zei de verloskundige tegen Dagmar toen ze Leonie zag. “Ja, mijn zus. Leonie”. De verloskundige stelde wat vragen aan Dagmar en daarna kwam het weegmoment en mocht Dagmar plaatsnemen op de behandeltafel zodat de verloskundige de buik van Dagmar kon voelen en werd met de doppler het hartje gezocht. Al snel vulde de kamer zich met het geluid van een dapper kloppend hartje. Dagmar had een smile van oor tot oor en Leonie was ontroerd door dit geluid. Het bleef toch echt een wonder!
