Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.

Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.

Aan het einde van die eerste week waren er al een boel eerste keren geweest. Het eerste nachtje dat de kinderen in hun nieuwe kamers sliepen had bij de jongste twee voor opwinding gezorgd, alsof het een logeerpartijtje was. Zo voelde het natuurlijk ook, Leonie begreep dat wel. Het was ook net een logeerpartij. Woensdagavond waren de kinderen teruggegaan naar Erik. Zij waren op de fiets gegaan en Leonie had een krat met spullen gebracht. Er bleken toch best wat spullen te zijn die heen en weer gebracht moesten worden. Kleding hadden de kinderen in beide huizen in principe genoeg, maar er waren altijd knuffels waar geen afscheid van genomen kon worden, leesboeken, tekenspullen, een computerspelletje, schoolboeken van Julia. Net teveel om op de fiets mee te nemen en dus reed Leonie maar even met haar auto naar Erik om ze af te geven. De kinderen waren nog niet thuis en Erik deed de deur open. Toen hij zag dat zij het was, verstarde zijn gezicht. Hij wist duidelijk even niet wat hij ermee moest. “Jij hier?” “Ja, ik breng even wat spullen die de kinderen hier nodig hebben, hij zal wel steeds mee moeten, deze heen-en-weer-krat.” Ze overhandigde de krat aan Erik. “Ik had het wel prettig gevonden als ik had geweten dat je kwam”, zei Erik terwijl hij de krat in de gang neerzette. Leonie’s gezicht was waarschijnlijk één groot vraagteken. “Ik vind het niet prettig als je hier onverwacht voor de deur staat”, voegde Erik eraan toe. Door het raam heen zag Leonie dat de poortdeur van de tuin open ging en de fietsen van haar kinderen de tuin ingeduwd werden. “Prima” zei Leonie en ze draaide zich om en liep naar haar auto.

Het was vreemd niet te weten wat er in Erik omging, niet te weten in wat voor stemming hij was. Hij voelde nu al verder weg dan ooit tevoren. Verder weg dan in hun ergste ruzies, toen ze in ieder geval wist en zag hoe hij zich voelde. Wonderlijk hoe het werkte, zoveel jaren had ze hem zo goed gekend, was hij zo bekend voor haar geweest, zo… eigen. Nu stond hij daar in de deuropening, uiterlijk nog even vertrouwd als altijd, maar toch ook zo ver weg en onbekend. Ineens voelde ze hoe moe ze was, van alle spanningen, de verhuizing, de nieuwe situatie. Ze reed met haar auto naar het bos, parkeerde haar auto en maakte een wandeling. Direct besloot ze dat ze dat vaker zou doen, het deed haar goed, de zuurstof, de stilte, de vogels, de bomen. Ze kwam weer even helemaal tot rust en toen ze weer thuiskwam, waar nog wat rondslingerende spullen haar herinnerden aan haar kinderen, was ze weer helemaal opgeladen. Ze ruimde wat op en plofte daarna op de bank met een kop koffie en een boek. Het boek bleef echter ongeopend naast haar op de bank liggen. Leonie zat wat voor zich uit te staren, af en toe nippend aan haar koffie.

Loading full article...