Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.

Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.

Uiteraard was Julia er direct over begonnen toen ze uit school kwam.

“Hij moet niet denken dat ik zijn huishoudster wordt nu jij er niet meer bent!” snoof ze, terwijl ze haar tas in een hoek van de keuken neergooide. “Martijn en Ismay kunnen best zelf hun brood smeren en anders leren ze het maar heel snel, het zijn geen babies meer! Ik ga het niet doen in ieder geval en dat heb ik hem ook gezegd!” Leonie gaf haar een mok thee aan en dirigeerde haar oudste naar de woonkamer. Julia leek uit haar razernij te ontwaken “Hey, wat is het hier gezellig geworden!” zei ze toen ze de woonkamer binnenkwam. Ze verzachtte en ging op de bank zitten. “Maar ik heb gelijk toch, of niet?” Het woord was nu duidelijk aan Leonie.

“Op zich heb je wel gelijk schat, het kan niet zo zijn dat jij dat moet gaan doen, dat had hij dan ook even met je kunnen bespreken van tevoren, maar… je vader heeft het natuurlijk niet makkelijk momenteel, hij is zoekende hoe hij het allemaal op gaat lossen en dat komt bestwel goed, geef hem een beetje tijd en ruimte”. Leonie vond dat ze zich er diplomatiek uit had gekletst en gaf zichzelf al bijna een schouderklopje. “Nou, als ik hierin mee ga, vindt hij het straks heel normaal dat ik dat allemaal doe en dat ga ik niet doen. Dan is het veel lastiger het weer terug te draaien, dus ik hou mijn poot gewoon stijf hoor.” Haar woorden klonken fel, maar Leonie zag dat de felheid in Julia’s ogen al bijna weg was.

Loading full article...