Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
Vrijdag ‘s middags waren twee heren van de kringloop gekomen om haar kasten te brengen. Daar hadden ze wel even flink wat werk aan, twee kasten en een televisiekastje, allemaal de trap op. Haar nachtkastje had ze zelf de trap op gedragen, scheelde die mannen toch weer een rondje. Ze had de heren een heerlijk bakje Senseo aangeboden en dat hadden ze dankbaar aanvaard.
‘Je hebt het leuk voor elkaar hier, die kasten staan prima bij de rest van je interieur’ had de ene gezegd, een lange man die Leonie in de vijftig schatte en die Frank bleek te heten. Hij was bepaald niet mensenschuw en kletste er lekker op los. Leonie moest om hem glimlachen. De andere schatte ze iets ouder, was een stuk kleiner en zei niet zoveel. Toen ze hun koffie op hadden, stonden ze gelijktijdig op, bedankten voor de koffie en vertrokken weer, alhoewel Leonie ze even later beneden zag staan, beiden met een sigaret.
Ze keek tevreden haar woonkamer rond. Die Frank had gelijk: de meubels stonden heel leuk bij de rest van de spullen, het maakte haar woonkamer echt af, het was nu ineens heel huiselijk. Ook de witte buffetkast in de keuken stond prachtig, ze was er heel blij mee. Om haar lichtblauwe nachtkastje moest ze glimlachen, het was een beetje meisjesachtig, maar dat mocht, ze deed nu lekker wat ze zelf wilde.
Ze zag wel een beetje op tegen het weekend. Ze had haar kinderen al drie dagen niet gezien en daar zouden nog twee dagen bij komen. Ze had ze wel geappt, ‘s avonds in ieder geval om ze welterusten te wensen, maar ze wilde niet teveel inbreuk maken op hun leven bij Erik, ze moesten ook aan de situatie wennen. Ze besloot Judith een appje te sturen om te vragen of die in het weekend even tijd had om op bezoek te komen. Maandag zou ze weer aan het werk gaan. Ze had gevraagd of ze wat meer uren kon gaan maken, omdat ze de kinderen niet elke dag meer had. Voorheen werkte ze onder schooltijd en haar werkgever was ermee akkoord gegaan dat ze op donderdag en vrijdag, als de kinderen bij Erik waren, de hele dag zou werken. Dat waren toch weer wat extra uurtjes. Ze wilde graag zo snel mogelijk helemaal voor zichzelf zorgen en niet afhankelijk zijn van alimentatie. Helaas zat dat er nu nog niet meteen in, maar met een paar jaar hoopte ze dat ze zo ver was.
‘Ronald moet morgenmiddag even bij een vriend helpen, zal ik dan even komen?’ antwoordde Judith ondertussen. ‘Prima! Zie ik je wel verschijnen!’ Antwoordde Leonie blij. Ze bedacht dat ze zondag anders wel even bij haar broer langs kon gaan om haar nieuwe neefje nog een keertje te bewonderen. Door alle perikelen had ze die nog maar twee keer gezien.
