Wat hieraan vooraf ging, lees je in bovenstaand blog. Deel 1 van Leonie vind je hier.
Tja, daar zat ze dan in haar eigen huisje. Het was stil. De lege kamers van haar kinderen schreeuwden de stilte uit. In haar woonkamer stonden nu de bank en de eethoek die tot gisteren bij Erik in huis hadden gestaan. Het was even wennen, ook qua gevoel. Tot nu toe was alles in huis nieuw of van iemand anders geweest, maar deze meubels waren uit haar huwelijk, die hadden zij en Erik samen uitgezocht. En nu stonden ze in haar appartement. Voor het eerst vroeg ze zich af of ze dat eigenlijk wel wilde. Wellicht, als de kinderen er niet waren geweest, had ze wel gekozen voor allemaal andere meubelen, maar het leek haar voor de kinderen wel goed als dit niet een heel nieuw vreemd huis was, als er toch ook wat bekende spullen stonden. Het leek haar beter voor hen, vertrouwder.
Ze was een tijdje bezig geweest met het uitpakken van de dozen. Heerlijk om al haar kleren een plekje te geven in haar nieuwe kast. Ze merkte dat het voor haar ook werkte om haar eigen vertrouwde spulletjes in haar nieuwe huisje neer te zetten. Het zorgde ervoor dat het huis meer eigen werd. Ze realiseerde zich dat de kasten nog bij de kringloopwinkel stonden, die kon ze nu wel laten komen. Ze besloot even een broodje te eten en daarna naar het centrum te gaan om de afspraak voor het brengen van de meubels persoonlijk te maken. Dan kon ze meteen even kijken of ze nog een leuk nachtkastje hadden.
‘Leonie! Hoorde je me niet?’ Leonie draaide zich om en zag Judith met een verhit gezicht aan komen draven. Kennelijk zat ze al even achter Leonie aan, die diep in gedachten zat vanaf het moment dat ze uit haar auto was gestapt en de parkeerplaats over was gelopen in de richting van de kringloopwinkel. Ze stond er nu bijna voor de deur.
‘Jij was ver weg! Jeetje, ik ben helemaal buiten adem!’ Judith nam een paar grote teugen lucht om weer op adem te komen. Leonie grinnikte. ‘Ja kennelijk’, zei ze. ‘Ik was op weg naar de kringloop om een afspraak te maken om mijn meubels te laten bezorgen. En ik zoek nog een nachtkastje’. Judith was Leonie’s collega, ze werkten al jaren samen op hetzelfde kantoor en konden het goed vinden samen. Judith was ruim tien jaar ouder dan Leonie, maar van dat verschil hadden ze nooit veel gemerkt.
‘Heb je tijd voor koffie straks, anders? Cappuccino op het terras daar?’ Judith gaf met haar hoofd een knik in de richting van een koffiezaakje waar ze wel vaker hadden gezeten. Judith had haar vaak aangehoord in de aanloop naar de scheiding.
‘O jaaa, daar heb ik wel zin in’, zei Leonie ‘ga anders ff mee naar de kringloop, dan kun je me assisteren bij het uitzoeken van een nachtkastje’.
Even later zaten ze samen op het terras, het was nog wat frisjes, maar ook wel even lekker om de zon op het gezicht te voelen. De meubels zouden morgen bezorgd worden en Leonie had een schattig klein lichtblauw buikkastje gevonden dat als nachtkastje zou gaan fungeren. Judith kon het alleen maar eens zijn met die keuze.
