#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Hoeveel gedachten kun je hebben in een split second? In de honderdste seconden na het dichtklappen van de deur had Leonie zich afgevraagd of het één van haar kinderen was die binnen was gekomen, terwijl ze zichzelf tegelijkertijd realiseerde dat ze niet in haar huis was, maar in dat van Mandy. Maar… de deur had open gestaan en wellicht was Julia of Martijn op zoek gegaan naar Leonie nadat ze haar thuis niet hadden aangetroffen en toen ze de open deur bij Mandy zagen… Ze wist ook dat hun zoenpartij buiten niet gezien kon worden, Mandy had folie op het keukenraam zodat je niet naar binnen kon kijken. Desondanks was ze ook al bezig om smoezen te verzinnen om haar aanwezigheid in Mandy’s keuken te verklaren aan haar kinderen. En dat allemaal in een fractie van een seconde. “De deur, hij stond nog open kennelijk”, zei Mandy. Ze onderzocht Leonie’s gezicht. “Jeetje, ben jij daar zo van geschrokken?” Leonie stamelde en kwam niet goed uit haar woorden. “Ja, kennelijk”, kon ze uiteindelijk uitbrengen. Ze grinnikte van de schrik. “Ik zag één van mijn kinderen hier al binnen komen en ons betrappen.” Mandy knikte. “Ik snap het wel. Ik wil het je niet moeilijk maken. Anders moeten we er maar mee stoppen”, Mandy leek ineens een stuk kleiner dan ze normaal was. Leonie wist niet hoe snel ze moest reageren.
“Nee, ik wil niet stoppen”, zei ze. “Het is alleen… ik weet niet hoe ik het aan moet pakken, of ik het aan moet pakken en dus doe ik niks. Ik heb niemand over ons verteld, nou ja, Ilse dan, mijn beste vriendin. Mijn hele zelfbeeld verandert, is in de war, ik weet gewoon niet goed wat ik ermee moet”. “Weet je wat we doen?” zei Mandy “we gaan eerst met een bord eten aan tafel zitten en dan praten we er verder over.” Mandy voegde de daad bij het woord door de ovenwanten te pakken en de hartige taart uit de oven te halen.
“Hoe was het voor jou dan?” had Leonie aan Mandy gevraagd. “Je bedoelt uit de kast komen?” vroeg Mandy terwijl ze met haar vingers haakjes tekende in de lucht. Leonie knikte. “Ach, in mijn tienertijd heb ik kort een paar keer een vriendje gehad, maar dat stelde niks voor. Daarna ben ik lang alleen geweest, althans, voor de buitenwereld. Ik had weleens een vriendin, maar nooit echt vast, zeg maar. Bovendien woonde ik niet in de buurt van mijn familie en de mening van mijn familie interesseert me al helemaal niets. Ik heb mijn hele jeugd gedacht dat ik geadopteerd was of dat ik als baby was verwisseld in het ziekenhuis ofzo. Ik hoor echt niet in die familie, dat is echt een rotstreek van het universum.” Leonie knikte. Ze durfde niet verder te vragen naar het verleden van Mandy. “Ik ben dus altijd erg op mezelf geweest, ik hoefde dus nooit een imago hoog te houden ofzo, of te voldoen aan verwachtingen van anderen. Mijn familie vond mij net zo raar als ik hen. Dat heeft dus zo zijn voordelen, je kunt net zo excentriek zijn als je zelf wil.” Ze keek Leonie even schalks aan. “Maar voor jou is dat anders, en ik wil het je niet moeilijk maken.”
